جامع الشتات-ج1-ص54
وآنچه از شرح الفقيه شيخ زين الدين (ره) معلوم مى‌شود همين معنى است نه تقديم اجزاى هر يك از اعلى بر هر يك از اجزاى اسفل تمام رو حقيقتا و در آخر كلام، ايشان همانچه را حقير اختيار كرده‌ام وجيه شمرده است.
به هر حال اظهر از كلام اصحاب و اخبار اين است كه آنچه را ما گفتيم البته اعتبار بكنند و به مجرد همين كه آب را از بالا ريخت اكتفا نكند، بلكه اگر آب را قدرى پايين بريزد، و ليكن دست از بالا بمالد و بشويد تا پايين هم كافى است.
106 – سؤال: دستمال يا چيز ديگر كه نجس شده باشد، در ميان ظرف آب (ظرف قليل) بشويند تا سه مرتبه، رخت و دست غسال و ظرف پاك مى‌شود يا نه؟ اگر پاك شد، طريقه شستن را بيان فرمايند.
جواب: اظهر جواز شستن و تطهير كردن جامه است در ميان ظرف، چنانكه صحيح محمد بن (1) مسلم دلالت بر آن دارد و علامه در منتهى و غير آن هم تصريح به عمل بر آن كرده‌اند.
هر چند اطلاق روايت مقتضى آن است كه جايز است كه اول جامه را در ظرف بگذارند و بعد از آن آب بر او بريزند و ظاهر اين است كه ظرف و دست غسال به متابعت پاك مى‌شود، لكن احتياط كند كه بعد از شستن اول و فشردن، دست خود را به جاى ديگر به جامه وبدن خود يا ظرفى كه از آن آب بر مى‌دارد ملاقى نكند و همچنين به پشت آن ظرفى كه در آن، جامه را مى‌شويد، هر چند وجوب آن معلوم نيست واحوط و آنچه از اطلاقات دلالت مى‌كند آن است كه تا ممكن است كه جامه را در غير ظرف در بيرون تطهير كنند، اختيار تطهير كردن در ظرف نكنند.
107 – سؤال: در زمين غصبى، غسل يا وضو مى‌توان كرد، و در كفش غصبى وضو و غسل، صحيح است يا نه؟ جواب: اظهر در نزد حقر وضو است در همه اين صورتها.
هر چند معصيت كرده است.
هر چند احوط اجتناب است.
يعنى عدم اكتفا به آن در نماز، والا حرام جزما كرده است و احتياط در زمين غصبى كه هواى آن هم ملك غير است بيشتر است، اما هوا هرگاه مباح
(1) وسائل: ج 2 ص 1002 باب طهارة الثوب اذا غسل من البول في المركن ح 1.