معنای هنر شیعی-ج1-ص150
تزيين تكيه دولت را به دقت آورده است .[1] او مىنويسد: « در ايام محرّم شاه
و رعايا، لباس عزا به تن مىكنند. رنگ سياه به عنوان لباس سوگوارى شناخته شده است، ولى بسيارى از مردم كمربندهايى به همين رنگ با نقشهاى نارنجى بر دور كمر مىبندند. مردان طبقات پايين به عنوان
علامت عزا، دامن پيراهن خود را بيرون گذاشته و دكمه يقه آن را باز مىكنند .»[2]
تعزيه انعطاف فراوانى براى فهم و درك موضوع به نگارش در آمده قائل مىشود. ارتباط ميان تماشاگر و بازيگر در تعزيه در مقايسه با سنّتهاى نمايشى در جهان بىنظير است. بازيگر براى ساخت و بازنمايى و نمايش در تعزيه اهميت بسيار دارد. تماشاگر هم محور اصلى است. اين وجوه بازنمايى به تعزيه اين امكان را مىدهد كه به تأثيرى منحصربهفرد بر تماشاگر دست يابد، كه نه تنها از نظر عاطفى ارضاكننده است، بلكه باعث تقويت و استحكام نظم دينى، عقيدتى و جهانى نيز مىگردد. اين نمايش از نظر « ويليام. ا. بيمن » براى تماشاگران فرصتى پديد مىآورد كه تعهد خود را نسبت به امرى عقيدتى و مذهبى كه جزء لاينفكِ زندگى آنهاست تجديد نمايند .[3] تماشاگران بدل شريك مىشوند و در رَوَند اجراى تعزيه تأثير
مىگذارند و گاه خواسته و ناخواسته نقشهايى مىپذيرند.
اهميت تعزيه از نظرِ آندره زيج ويرث، بهرهگيرى آن از خطابهاى