پایگاه تخصصی فقه هنر

معنای هنر شیعی-ج1-ص114

 غاصبين خلافت مى‌تاختند. اين امر سبب شد كه اهل سنّت نيز در مقابل آن‌ها فضايل‌خوانى را رونق دادند. مناقب‌خوانى در قهوه‌خانه‌ها و بالاى منابر ادامه داشت. شعراى شيعه على‌رغم اين‌كه چونان بسيارى از شاعران، مى‌توانستند خود را به دستگاه خلافت نزديك كنند، از خاندان على بن ابى‌طالب علیه ‎ السلام طرف‌دارى كرده و در اين راه جان خود را به خطر مى‌انداختند. فرزدق ( 38 ـ 11 ق ) از اين شعرا است .[1]

نخستين مديحه‌سرايى به زبان فارسى در سال 251 ق، از آنِ « محمدبن وصيف سگزى » بود. او به عنوان نخستين شاعر پارسى‌گوى، اوّلين شعر فارسى را در مدح يعقوب ليث صفارى سرود. اين نوع شعر بعدها به خدمت مكتب درآمد. ابوالحسن مجدالدّين ( 341 ـ 391 ق ) كسايى مروزى، شاعر شيعى مذهب قرن چهارم از نخستين كسانى است كه به

فارسى در مدح پيامبر و على: قطعه سروده است .[2] او در شعر خود دين

  1. 1. . عزيز اللّه بيات: تاريخ ايران از ظهور اسلام تا ديالمه، مركز چاپ انتشارات دانشگاه شهيدبهشتى 1370، ص 193.
  2. 2. .مدحت كن و بستاى كسى را كه پيمبربستود و ثنا كرد و بدو داد همه كارآن كيست بدين حال و كه بوده است و كه باشد جز شير خداوند جهان حيدر كراراين دين هدى را به مثل دايره‌اى دانپيغمبر ما مركز و حيدر خط پرگارعلم همه عالم به على داد پيمبرچون ابر بهارى كه دهد سيل به گلزارر.ك: ذبيح اللّه صفا، تاريخ ادبيات در ايران، ج 1، ص 443.