معنای هنر شیعی-ج1-ص102

ذوالرّياستَيْن صادر كرده »^[1] منظور از الرّضا هشتمين امام شيعيان است كه در

صَفَرِ سال 203 در « سنابادِ نوقان » در خراسان به شهادت رسيد.

رسم بالا را آلِ بويه دنبال كردند. آن‌ها در حاشيه « للّه الامر من قبل و من بعد » اضافه كردند و از شعائر شيعى استفاده نكردند، ولى نام خود و عناوين افتخاريشان و شمايل پادشاهان ساسانى را روى سكه ضرب كردند. اما رُستم بنِ شروين باوندى، از آل باوند كه فرمانرواى طبرستان و دست نشانده عضدالدّوله بويهى بود، در سكه ضرب 367 هجرى « على ولى‌اللّه » را كه شعار شيعيان است بر سكه افزود. دِرهم زيبايى نيز كه در سال 343 قمرى به نام وهسودان بن محمد ضرب شده، عبارتِ « سيف آل محمد » و چند نام از اسامى امامان اسماعيلى نقش شده است.

اما زيديه طبرستان، دست كم الدّاعى الى‌الحق ( 304ـ316 ق ) دو مفهوم شيعى سوره 33 ] احزاب [ آيه 33 و آيه 39 سوره 22 ] حج [ را روى سكه ضرب كرد .^[2]

در زمان اولجايتو وقتى ايشان مكتب تشيع را پذيرفت، نام دوازده امام روى سكه‌ها حك شد .^[3] نمونه‌هايى از سكه‌هاى ضرب سال 709 و 710

در اِربِل، اران، بصره، بغداد، ساوه، السّلطانيه، اصفهان، شيراز و بسيارى از شهرهاى ديگر ايران و عراق به نام سلطان محمدخدا بنده موجود است كه