معنای هنر شیعی-ج1-ص93
است كه در گرداگرد پايه شمعدانى به دنبال نام پيامبر حكاكى مىشده است. دوازده امام به عنوان انسانهاى كامل كه توجه به خدا دارند و موجوداتى نورانى هستند، معرفى مىشدند. اين بود كه نام آنان طورى قرار داده مىشد تا منبع نور ( شمعدانى ) را احاطه كنند .[1]
با آغاز دوره صفوى، سرلوحه جديدى در هنر فلزكارى ايران باز شد. با الهام از دو اصل تشيع و ملّىگرايى، خط و زبان فارسى جاىگزين عربى گرديد و به غير از كتيبههاى قرآنى، صنايع فلزى، اشعار يا نامهاى دوازده امام، نوشتههاى دعايى، و روايى را در بر گرفت و همزمان هنرمندان براى بهتصويركشيدن اشكال انسانى، حيوانى، گلها و درختان، آزادى عمل بيشترى نشان دادند.
كاربرد نام امام على علیه السلام در فلزكارى صفويه و قاجاريه، با توجه به آثار برجاىمانده، در چند مضمون كه همه به منظور يارى جستن از ايشان نگاشته شده، قابل بررسى است. مضامينى مانند ذكر نام على علیه السلام به تنهايى، ذكر نام على علیه السلام در كنار اللّه و محمد صلی الله علیه وآله، نام چهارده معصوم و يا دعا در حقِّ ايشان عبارت دعايى در حقِّ پنج تن آل عبا، شهادتين شيعى، قسمتهايى از دعاى نادِعلى و احاديث پيامبر صلی الله علیه وآله در منقبت امام على علیه السلام روى ظروف مورد توجه است.
از ميان احاديث پيامبر در منقبت امام على علیه السلام حديث « ﴿أَنَا مَدِينَةُ العِلْمِ وَ عَلِىٌّ بابُها » ﴾ كه بازگو كننده زواياى شخصيتى و تفكرى حضرت و گوياى