معنای هنر شیعی-ج1-ص87
مىگرديم كه مىبايست با ساماندهى تركيببندى به مقياس كوچك بر سطوح قلمدان تناسب داشته باشند. افزون بر اينها تجسم بخشيدن به « روزه دارى » چهرهسازى از درويشها و صوفيان، تمثال سازى مخلصانه از امام على علیه السلام و حضرات پسرانش بيانگر توجه تازهاى به نقاشى اسلامى است.
نقاشى زير لاكى[1]
در ميان نامداران لاككارى زمان انقراض سلسله صفوى و اوايل حكومت افشار مىتوان از محمد على بنمحمد زمان و هنرمندانى كه نام خود را حاجى محمد، و يا صاحبالزّمان ( با ايهام نداى اسلامى آن ) امضا مىكردند، ياد كرد. تاريخ ساخت اين اثر 1106 ق، است و در موزه شهرى لنينگراد نگهدارى مىشود .[2]
تزيينات مسجد جامع « ورزنه »، كه متعلق به دوره تيمورى است، نمونهاى از ارادت شيعيان به امام على علیه السلام را در بر مىگيرد. به حاشيه منبر اين مسجد نام على به خطِّ كوفى بنايى در كتيبهاى هفترنگ سه مرتبه تكرار شده كه از ناحيه حرف « ع » به هم متصل است و خطِّ كرسى، بر اضلاع ششضلعى نشيمن دارد.
مددجويى از ذكر نام على علیه السلام و ستايش وى در يكى از خطابههاى رايج « على على على » با تكرار سهمرتبه نام ايشان، در نمونههاى بسيارى از