معنای هنر شیعی-ج1-ص24
نشانِ عقايد شيعى آنهاست. اين مسجد داراى دو كتيبه قرآنى است، كه به اهل بيت اطهار: اشاره دارد .[1] اين آيات جلوى خان محراب را دور
مىزند و با دعايى خطاب به پيامبر و خاندان پاكش با جمله « اَهلِ الطّيّبين » پايان مىيابد.
به جز حكومتها و سلسلههاى ايرانى، سلسلههاى شيعى ديگر نيز براى زيارت مقابر و آرامگاههاى اعقاب امام على علیه السلام اهميت فراوانى قائل بودند و همين روند اهتمام به بناهاى آرامگاهى از طرف ايران به سرزمينهاى غرب اسلامى، مخصوصآ مصر در عصر فاطمى توسعه يافت .[2]
در مصر پس از بحران اواسط سده پنجم هجرى، در كاركرد و پلان بناهاى مذهبى تحول چشمگيرى رخ داد. بناهاى يادبود نيز تغيير يافتند. علاوه بر آرامگاهها، عبادتگاههايى معروف به « مشهد »، همچون مشهدِ سيّده رقيه ( 512 ق ) و مشهدِ اسوان ( حدود 479 ق ) براى نماز، زيارت و عبادات خصوصى ظاهر شدند. مسجدالجيوش در تپههاى مُشرِف بر قاهره، كه هنوز تا حدودى پر رمز و راز است، در زمره اين آثار است. كتيبه ظريف و زيباى آن، كه تاريخ بنا را سال 464 هجرى اعلان كرده، آن را در رديف مشهدهاى ياد شده قرار مىدهد، ولى كاركرد آن چندان روشن نيست. اينگونه مكانها، از عناصر معمارى ايران متأثّر شده است و بسيارى از كتيبهها داراى پيام شيعى مىباشند .[3]