پایگاه تخصصی فقه هنر

معنای هنر شیعی-ج1-ص20

يعنى لطيف، زيبا، يگانه، جست‌وجوگر، رهايى‌بخش و عميق است. بيان‌گر وراى ظواهر اشياست و با آفرينش فضاى تهى، اضطراب‌ها را از ميان مى‌برد و به جاى آن نظامى مى‌آفريند كه مبيّن توازن، صفا و آرامش است.

3. استحسان: هنر مدرن ستايش زشتى را دنبال مى‌كند و زيبايى را مبتذل و غيرلازم و حتى تجملى مى‌داند. در نظرگاه شيعه، حديث « ﴿اَللّهُ جَمِيلٌ يُحِبُّ الجَمالَ »  زيبايى را به معناى حقيقت مى‌داند پس زشتى در هنر اسلامى ضدِّ معناورى است و هنر شيعى در همه اَشكال خود مى‌كوشد تا زيبايى چيزها را نشان دهد. همه چيزها آفريده خدا و منعكس‌كننده زيبايى الهى است. زيبايى، شرط ضرورى و اساسى آفرينش هر يك از اشكال هنر اسلامى است. تلاش هنرمندان عصر ظهور، صَرفِ ظهور زيبايى‌ها مى‌شود. اين هنر باتوجه به پيش‌فرض‌هاى جاودانه و نفْس‌الامرى خود، امور نادرست را به مردم تحميل نخواهد كرد.