امام علی و علم و هنر-ج1-ص112

ولي بخيل آنگاه که بخل ورزد نه زکات مي دهد، و نه به فقيري کمک مي کند و نه صله رحم بجا مي آورد و نه از مهماني پذيرايي مي نمايد پس حرام است بر بهشت که بخيل در آن داخل گردد. [273] .

اصبغ بن نباته مي گويد:

هرگاه اميرالمؤمنين عليه السلام سر از سجده دوم بر مي داشت اندکي مي نشست و آنگاه برمي خاست.

عدّه اي عرضه داشتند:

يا اميرالمؤمنين! پيش از شما خليفه اول و دوم چنين نمي کردند، بلکه بعد از سجده يکراست بر مي خاستند.

آن حضرت عليه السلام فرمود:

اين عمل اهل باطل است، زيرا اين رفتار بر عظمت و وِقار نماز مي افزايد. [274] .

اصبغ بن نباته مي گويد:

در «نُخيله» [275] قبر بزرگي بود که يهوديان مُردگان خود را در اطراف آن به خاک مي سپردند.

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام پرسيد:

مردم درباره اين قبر چه مي گويند؟

امام حسن عليه السلام فرمود:

مي گويند قبر هود پيامبر است، آنگاه که قومش از اطاعت او سر برتافتند و بدين سرزمين آمده و در اينجا وفات کرده اند.

اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

دروغ مي گويند، حقّا که من نسبت به اين قبر از آنان آگاه تَرم.

اين قبر يهودا پسر بزرگ يعقوب است.

و آنگاه فرمود:

آيا در اين نواحي شخص مطّلعي پيدا مي شود؟

گفتند: بله.

پيرمرد کُهنسالي را به نزد آن حضرت آوردند.

امام علي عليه السلام به او فرمود:

منزل تو کجاست؟

پيرمرد گفت: در ساحل دريا.

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

فاصله اش با کوه سرخ چقدر است؟

پيرمرد گفت: به آن کوه نزديک است.

حضرت فرمود:

قوم تو درباره آن چه مي گويند؟

پيرمرد گفت:

مي گويند قبر ساحري است.

حضرت فرمود:

خلاف مي گويند، آن قبر هود است و اين قبر يهودا.

آنگاه فرمود:

در روز قيامت هفتاد هزار نفر از پشت شهر کوفه با چهره هايي تابان همچون مهر و ماه محشور شده، بدون حساب داخل در بهشت مي شوند. [276] .

زني نزد حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آمد و گفت:

شوهرم با کنيزم زنا مي کند.

امام علي عليه السلام به وي فرمود:

اگر راست مي گويي شوهرت را سنگسار مي کنيم، و اگر دروغ مي گويي تو را تازيانه مي زنيم، زيرا به شوهرت تهمت زده اي.

زن گفت:

مرا به نزد اهلم بازگردانيد که از خشم و غيرت آتش گرفته ام. [277] .