امام علی و علم و هنر-ج1-ص66

پس زمين به وسيله باغهاي زيبا، همگان را به سرور وشادي دعوت کرده و با لباس نازک گلبرگ ها که بر خود پوشيد، هر بيننده اي را به شگفتي وا مي دارد. با زينت و زيوري که از گلوبند گلهاي گوناگون، خود را آراسته، هر بيننده اي را به وجد مي آورد، که فرآورده هاي نباتي را، توشه و غذاي انسان، و روزي حيوانات قرار داده است. در گوشه و کنار آن درّه هاي عميق آفريد، و راهها و نشانه ها براي آنان که بخواهند از جادّه هاي وسيع آن عبور کنند، تعيين کرد.»

امام علي عليه السلام در خطبه 171 به ويژگي آسمان ها و ستارگان و زمين و نقش کوه ها در اعتدال حرکت زمين فرمود:

اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ، وَالْجوِّ الْمَکْفُوفِ، الَّذِي جَعَلْتَهُ مَغِيضاً لِلَّيْلِ وَالنَّهَارِ، وَمَجْرًي لِلشَّمْسِ وَالْقَمَرِ، وَمُخْتَلَفاً لِلنُّجُومِ السَّيَّارَةِ؛ وَجَعَلْتَ سُکَّانَهُ سِبْطاً مِنْ مَلَائِکَتِکَ، لَا يَسْأَمُونَ مِنْ عِبَادَتِکَ.

وَرَبَّ هذِهِ الْأَرْضِ الَّتِي جَعَلْتَهَا قَرَاراً لِلْأَنَامِ، وَمَدْرَجاً لِلْهَوَامِّ وَالْأَنْعَامِ، وَمَا لَا يُحْصَي مِمَّا يُرَي وَمَا لَا يُرَي؛ وَرَبَّ الْجِبَالِ الرَّوَاسِي الَّتِي جَعَلْتَهَا لِلْأَرْضِ أَوْتَاداً، وَلِلْخَلْقِ اعْتَِماداً. إِنْ أَظْهَرْتَنَا عَلَي عَدُوِّنَا، فَجَنِّبْنَا الْبَغْيَ وَسَدِّدْنَا لِلْحَقِّ؛ وَإِنْ أَظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنَا فَارْزُقْنَا الشَّهَادَةَ، وَاعْصِمْنَا مِنَ الْفِتْنَةِ. [145] .

«اي خداي آسمان برافراشته، و فضاي نگاه داشته، که آن را زمينه پيدايش شب و روز، و جريان گردش ماه و خورشيد، و مسير آمد و شد ستارگان سيّار قرار داده اي، و جايگاه گروهي از فرشتگانت ساخته اي که از عبادت تو خسته نمي گردند.

اي پروردگار اين زمين، که آن را جايگاه سکونت انسان ها، و مکان رفت و آمد حشرات و چارپايان، و پديده هاي ديدني و ناديدني غيرقابل شمارش قرار داده اي، و اي پروردگار کوههاي بلند و پابرجا، که آن را براي زمين چونان ميخ هاي محکم، و براي مخلوقات تکيه گاهي مطمئن ساخته اي. اگر بر دشمن پيروزمان ساختي، ما را از تجاوز بر کنار دار، و بر راه حقّ استوار فرما، و چنانچه آنها را بر ما پيروز گرداندي شهادت نصيب ما فرموده و از شرک و فساد و فتنه ها، ما را نگهدار!»

(و شناخت انواع معادن و جواهراتي که از آن به دست مي آيد.)

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در خطبه 13:1 فرمود:

ثُمَّ أَنْشَأَ – سُبْحَانَهُ – فَتْقَ الْأَجْواءِ، وَشَقَّ الْأَرْجَاءِ، وَسَکَائِکَ الْهَوَاءِ، فَأَجْرَي فِيهَا مَاءً مُتَلاطِماً تَيَّارُهُ، مُتَرَاکِماً زَخَّارُهُ.

حَمَلَهُ عَلَي مَتْنِ الرِّيحِ الْعَاصِفَةِ، وَالزَّعْزَعِ الْقَاصِفَةِ، فَأَمَرَهَا بِرَدِّهِ، وَسَلَّطَهَا عَلَي شَدِّهِ، وَقَرَنَهَا إلَي حَدِّهِ. الْهَوَاءُ مِنْ تَحْتِها فَتِيقٌ، وَالْمَاءُ مِنْ فَوْقِهَا دَفِيقٌ.

ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحَانَهُ رِيحاً اعْتَقَمَ مَهَبَّهَا، وَأَدَامَ مُرَبَّهَا، وَأَعْصَفَ مَجْرَاهاَ، وَأَبْعَدَ مَنْشَاهَا، فَأَمَرَهَا بِتَصْفِيقِ الْمَاءِ الزَّخَّارِ، وَإِثَارَةِ مَوْجِ الْبِحَارِ، فَمَخَضَتْهُ مَخْضَ السَّقَاءِ، وَعَصَفَتْ بِهِ عَصْفَهَا بِالْفَضَاءِ.