آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص286
توصیف پایان لذایذ دنیوی به رنگ سیاه
«… کَدرِ مِنهَا ماَ کَان صَفواً :[1] زلال آن تیره گردید ».
توصیف مراتب فرشتگان به رنگ سفید
« وَ منِهُم مَن قَد خَرَقَت أقدَامُهُم تُخُومَ الأرضِ السُّفلَی فَهِیَ کَرایاتٍ بِیضٍ قَد نَفذَت فِی مَخَارِقِ الهَواء :[2] گروهی از ایشان در طبقات زیرین زمین فرو رفته و چون پرچم های سپیدی در درون هوا و فضای خالی پیدایند ».
توصیف مصیبت و بلا وآشوب به سیاهی
« فإنّی فَقَأتُ عَینَ الفِتنةِ بَعدَ أن مَاجَ غَیهَبُهَا :[3] من چشمان آن فتنه را برکندم و این زمانی بود که آشوب فتنه ها جهان را تیره و تار کرده بود ».
در این تصویرها امام عليه السلام بر عنصر وصف طبیعی تکیه دارند که برای تبیین مفاهیم ذهنی و انتزاعی کارکرد بهتری دارد؛ در ضمن این شیوه تصویرپردازی از بهترین ابزار بیان در آفرینش هنری یک متن به حساب می آید. این شیوه از سوی دیگر با جهان شناسی عرب بدوی نیز سازگارتر است که مفاهیم پیچیده را با تصویرهای روشن و ملموس بهتر درک می نماید.