آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص246

تأثیرگذار بر ادبیّت متن را به خوبی لمس کنیم، متن نامه به شکل شعری بازنویسی می شود:

مِنَ الوَالِدِ الفَانِ از پدری فانی

المُقرُّ لِلزّمَان و معترف سختی های زمان

المُدبِرالعُمر که عمرش روی در رفتن دارد

المُستَسلِمُ لِلدَّهرِ و تسلیم گردش روزگار شده؛

الذّأم لِلدّنیا نکوهش کننده دنیا

السّاکِنُ مَساکِنَ المَوتی که رهسپار دیار مردگان کوچنده از جهان است،

الظّاعِن عَنها غَداً

إلَی المَولُودِ المُؤمّلِ مَالایُدرَکُ به فرزندی که آرزومند چیزی است که به دست

نیاید؛

السّالِکِ سَبیلَ مَن قَدهَلکَ راهرو راه کسانی که به هلاکت رسیده اند

غَرَضَ الأسقَامِ و آماج بیماری هاست

وَ رَهینَةِ الأیّامِ و گروگان گذشت روزگار

وَ قَد أَخذتَ مِنه حَذرکَ ( تا چون مرگ به سراغت آید ) آماده شده،

وَ شَدَّدتَ لَه أزرکَ کمر خود را بسته باشی.

کِلابٌ عَاوِیةٌ سگانی هستند بانگ زننده

سِباعٌ ضَارِیةٌ و درندگانی اند شکارکننده

قَد اضَلّت عُقولَها خرد خود را از کف داده

وَ رَکبَت مَجهُولَها و رهسپار بیراهه اند؛

نُصُبِ الآفاتِ آماج آفات

وَ صَریعِ الشَّهَواتِ ^[1] و زمین خورده شهوات ».