آفرینش های هنری در نهج البلاغه-ج1-ص31
1 – جنبه تخیلی اثر
2 – استعاره ای بودن اثر .[1]
همان گونه که گفته شد، در یک متن آنچه بیش از همه اهمیت دارد، نقش پیام رسانی آن است. یک متن چه نوشتاری و چه غیرنوشتاری در پی انتقال پیامی است و در یک پیام عناصر شش گانه نقش ایفا می کنند. چه بررسی یک گفت وگوی معمولی و چه بررسی یک سخنرانی، نامه یا شعر همیشه پیامی را می یابیم که از فرستنده به گیرنده می رسد. پس سه عنصر پیام، فرستنده و گیرنده از جنبه های مهم و در عین حال بدیهی متن به حساب می آیند. « اما یک ارتباط موفق به سه جنبه دیگر این رخداد نیز بستگی دارد: پیام باید از طریق تماس جسمانی و یا روانی ارائه شود، باید در قالب یک رمزگان قرار گیرد؛ و باید به بافتی ارجاع دهد ».[2]
زبان و دلالت در متن
از مؤلّفه های مهم متن، زبان و دلالت و رابطه این دو با هم است. « هر متن از راه رشته ای از جملات جمال ویژه خود را می آفریند و هر جمله از خود فراتر می رود و هر بار چشم اندازی تازه می آفریند ».[3] پس برای فهم یک متن باید آن را بارها خواند و زبان آن را کشف کرد. رشته جمله ها در حکم « سفر ذهن خواننده در جهان متن است و هر سفر جدید، کشف دنیای تازه ای است. کنش و واکنش درونی میان ذهن خواننده و متن، اثر را می آفریند … متن به سرزمینی همانند است