پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص117

بر اساس اين روايت هرگاه مؤمنان سخن لغو را بشنوند، از آن روى مى گردانند و هرگاه بر لغو مرور كنند، كريمانه از آن مى گذرند. اين چيزى است كه خداوند آن را بر گوش واجب كرده است، نيز مى توان مدّعى شد كه بر اساس روايت يادشده، آن آيات دلالت دارند بر اينكه از ايمان است كه به آنچه حلال نيست مانند غنا گوش فرا داده نشود.

لازم به يادآورى است كه روايت يادشده از نظر سند قابل اعتماد است; چون كلينى(قدس سره)آن روايت را از شيخ خودش على بن ابراهيم هاشم قمى نقل مى كند كه وى بر اساس نظر اصحاب رجال، مانند نجاشى، در نقل حديث، ثقه و معتمد است.(1)

در تفسير على بن ابراهيم قمى نقل شده است كه امام صادق(عليه السلام)لغو در آيه يادشده را بر مصاديق گوناگونى مانند: كذب، لهو و غنا تطبيق داده است. (قال: اللغو الكذب و اللّهو و الغناء).(2) فيض كاشانى نيز آن روايت را به نقل از تفسير على بن ابراهيم، در تفسير خودش آورده است;(3) بنابراين چنانچه كذب حرام است، غنا هم حرام خواهد بود.

تا كنون اين مطلب روشن شد كه مراد از لغو در آيات يادشده مصاديق حرام آن است و به جهت تطبيق لغو در آن آيات بر غنا، غنا نيز حرام خواهد بود. اكنون