پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص108

با توجّه به اينكه يكى از مصاديق لغو غناست، از سه طريق مى توان آيه يادشده را دليل حرمت غنا دانست: يكم، سياق آيه، دوم، در مقام انشا بودن جمله خبرى و سوم روايات ذيل آيه.

آيه يادشده در رديف آياتى قرار گرفته است كه در آن ويژگى ها و صفات عباد الرحمان را بيان مى كند; مانند: توبه، انجام كار شايسته و پرهيز از شرك، قتل و… همه ويژگى هاى يادشده، از وظايف و واجبات هر مسلمانى است; بنابراين چنان كه توبه كردن، پرهيز از قتل، پرهيز از زنا و انجام عمل صالح از واجبات است، دورى كريمانه از لغو و غنا نيز از واجبات اسلام است. چون مفسّران، فقيهان و روايات تفسيرى غنا را از مصاديق لغو دانسته اند، پس سياق آيات بر حرمت غنا نيز دلالت دارد.

اگر ادّعا شود برخى از آيات مورد ادّعا در دلالت سياقى كه صفات عباد الرحمان را بيان كرده است، جنبه اخلاقى دارد و حكم تكليفى را بيان نمى كند;

براى نمونه، خداوند در آيات يادشده مى فرمايد:

«وعِبادُ الرَّحمـنِ الَّذينَ يَمشونَ عَلَى الاَرضِ هَونـًا واِذا خاطَبَهُمُ الجـهِلونَ قالوا سَلـمـا»:(1) بندگان خداوند رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى تكبّر بر زمين راه مى روند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گويند) به آنها سلام مى گويند (و با بى اعتنايى و بزرگوارى مى گذرند).