پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص82

چون از غير زيارت شونده رويگردان است. به صاحب اختيار و رئيس قومى الزُّوير گفته مى شود; زيرا آن قوم از غير آن عدول و تنها به او توجّه مى كنند.(1)

مفسّران براى كلمه «زور» در آيه مصاديقِ گوناگونى نقل كرده اند; مانند حق نماياندن باطل، كذب، بهتان، شركت در عيدهاى اهل ذمّه، مجالس لهو، تلبيه مشركان، شرك، افتراى حلال و حرام به خداوند، مجالس فاسقان، گواهى خلاف واقع. آنان يكى از مصاديق زور را غنا دانسته اند.(2)

همچنين فقيهان شيعه و سنّى با استناد به آيه مذكور براى موضوعاتى افزون بر غنا مانند گواهى خلاف واقع،(3) حضور در مجالس فاسقان(4) و كافران(5) افترا و بهتان،(6) گفتارهاى لهوى(7) و حفظ كتب ضلال(8) و… حكم تحريم را ثابت كرده اند و بسيارى از آنان مانند محقّق نراقى،(9) شيخ انصارى،(10) طباطبائى(11) و آية اللّه خويى(12)و… آن را دليل حرمت غنا نيز دانسته اند، چنان كه بسيارى از فقيهان اهل سنّت مانند: جصّاص و(13) ابن عربى(14) آيه يادشده را بر غنا نيز منطبق ساخته اند.