پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص81

در فصل نخست و در تعريف اصطلاحى غنا روشن شد كه اگر آواز نيكو و داراى ترجيع انسان، طرب آور باشد، موضوع غنا، تحقّق يافته است. اكنون سخن در اين است كه اگر موضوع غنا تحقّق يافت، از منظر آيات و روايات تفسيرى چه حكمى دارد؟

در اين فصل مجموعه آياتى كه براى اثبات حكم غنا مورد استناد قرار گرفته است، هر يك به صورت جداگانه مورد بررسى قرار مى گيرد، همچنين رواياتى كه ذيل هر يك از آن آيات آمده است، مورد توجّه قرار مى گيرند و از نظر سند و دلالت ارزيابى مى شوند.

از آياتى كه بر حرمت غنا به آن استدلال شده است، آيه 72 سوره فرقان است كه خداوند در آن يكى از صفات بندگان خودش را، اجتناب از شهادت باطل و حضور در مجالس لهو دانسته است: «وَ الَّذِينَ لاَ يَشْهَدُونَ الزُّورَ»: و (بندگان واقعى خداى رحمان) كسانى هستند كه در مجلس لهو و آوازخوانى حاضر نمى شوند.

زور در لغت به معناى ميل و رويگردانى از حق است. به دروغ از آن جهت زور اطلاق مى شود كه عدول از طريق حق است. به زيارت كننده، زائر گفته مى شود;