پژوهشی در غنا از نگاه قرآن و روایات تفسیری-ج1-ص21

توعّد عليه النار».(1) اين بيان شيخ صدوق به مجامع روايى نيز منتقل شده است.(2)

فقيهان اهل سنّت در جواز و عدم جواز غنا اختلاف نظر دارند. امام مالك(3) و محمّد عظيم آبادى(4) تعبير به كراهت غنا كرده اند; هرچند قرطبى(5) و آلوسى(6) با ذكر شواهدى گفته اند: مراد از كراهت در تعبيرات فقيهان، همان حرمت است، ولى شافعى در هنگام بيان نظر خود مبنى بر كراهت غنا(7) و نيز محيى الدين نووى در بحث از كراهت غنا،(8) تصريح مى كنند كه مراد آنان از كراهت، حرمت نيست.

برخى از فقيهان اهل سنّت، غنا را مباح مى دانند; آنان بر اين باورند كه حرمت غنا به دليل جمع شدن آن با محرّمات خارجى ديگر است. چنان كه در كتب فقهى آنان آمده است: «فالتغنّى من حيث كونه ترديد الصوت بالألحان مباح لا شىء فيه، ولكن قد يعرض له ما يجعله حراماً أو مكروهاً».(9)

همچنين گفته شده است: غزالى معتقد به جواز غناست; زيرا به اعتقاد وى حرمت غنا به سبب محرّمات خارجى است. وى از قول شافعى نقل كرده است كه هيچ يك از عالمان حجاز، سماع و غنا را مكروه نمى دانند.(10)