مجمع المسائل-ج2-ص99
س 243 – شخصى مبلغ ششصد تومان از يك نفر طلبكار بوده ودر مقابل، مديون دو سفته بدون تاريخ به طلبكار داده او هم آن دو سفته را بشخص ثالثى دادهكه براى او وصول نمايد شخص ثالث سفته‌ها را ببانك گذارده ومبلغ دويست وپنجاه تومان را وصول نموده آيا اين شخص ثالث مبلغ سيصد وپنجاه تومان بقيه را بشخص اولى مديون است يا مبلغ مذكور باز هم بذمه مديون است وبرئ الذمه نشده.
ج – دين مذكور بذمه مديون ثابت است وشخص ثالث اگر تقصير كرده در باطل كردن مدرك معصيت كرده لكن ضامن نيست.
س 244 – زيد پنج هزار تومان از عمرو طلب دارد مى‌گويد اگر هزار تومان براى من تهيه كنى بقيه را بتو مى‌بخشم موقعى كه هزار تومان را گرفت مطالبه بقيه پول را مى‌كند ومى گويد اين حيله بود براى وصول پول آيا مديون ذمه‌اش از چهار هزار تومان بقيه با توجه به اين كه نظر زيد واقعا بخشش نبوده برئ مى‌شود يا نه.
ج – ظاهر سؤال اين است كه طلبكار وعده به بدهكار داده ومجرد وعده موجب برائت ذمه مديون نمى‌شود.
س 245 – اگر طلبكارى جهت وصول طلب خود از بدهكار مخارجى متحمل شده مانند مخارج اجرائيه وتمبر ومانند آن واجرت وكيل وهزينه هائى كه تعلق مى‌گيرد تا چك ويا وجه وصول شود در اين صورت طلبكار مى‌تواند بعد از وصول اصل طلب مخارج اضافه‌اى كه بابت وصول صرف شده است از بدهكار مطالبه كند يا نه ودر صورت گرفتن اين مخارج ذمه طلبكار مشغول است يا نه.
ج – در فرض سؤال اينگونه مخارج را كه بابت وصول طلب خود كرده است نمى‌تواند مطالبه نمايد واگر از بدهكار گرفته مديون است وبايد رد نمايد.
س 246 – اعتبارهائى كه بانكهاى دولتى وملى بمردم مى‌دهند آيا گرفتن آنها جايز است يا نه.