مجمع المسائل-ج1-ص242
نيز اجير نشود ولكن مى‌تواند در هر دو مورد رجوع به ديگرى نمايد.
س 54 – يك نفر از اهل علم وارد شهر يا قريه‌اى مى‌شود اهالى كه او را نمى‌شناسند آيا مى‌توانند به او اقتدا كنند يا نه؟.
ج – در صحت اقتداء، وثوق و اطمينان به عدالت لازم است و ممكن است با همان معاشرت با او اطمينان، حاصل شود و يا تحقيق نمايند.
س 55 – امام جماعت مسجدى هنگام غيبت يا مسافرت، كسى را براى امامت در آن مسجد بجاى خودش تعيين نمى‌كند ولى شخصى بدون اجازه و اطلاع امام، در مسجد مذكور، امامت و نيابت مى‌كند، آيا اقتداء مردم به او صحيح است يا نه؟.
ج – بلى چنانچه عادل باشد امامت او جايز و اقتدا به او صحيح است.
عادل به چه كسى گفته مى‌شود
س 56 – عادل به چه اشخاصى مى‌گويند؟.
ج – كسى كه روية، از گناهان كبيره و از اصرار بر صغيره، اجتناب كند و از آنچه منافى با مروت است پرهيز نمايد، عادل است.
س 57 – معنى منافيات مروت چيست؟.
ج – يعنى هر چيزى كه ارتكاب آن دلالت بر پستى نفس و كمى حياء و بى مبالاتى در دين مى‌كند.
س 58 – اصرار بر گناهان صغيره بطورى كه مضر به عدالت و داخل در كبيره شود يعنى چه؟.
ج – اصرارى كه موجب دخول صغيره در كبيره است مداومت بر معصيت بدون تخلل توبه است و بعيد نيست كه عزم بر عود به معصيت بعد از ارتكاب آن نيز، اصرار بر صغيره باشد هر چند خود معصيت را مرتكب نشود خصوصا اگر عزم بر عود در ارتكاب معصيت اولى باشد بلكه بعيد نيست اگر عزم بر عود هم نداشته باشد ولى از معصيت اولى توبه نكرده باشد، نيز، اصرار بر صغيره محسوب شود.
امام راتب س 59 – در محلى يك مسجد است و امام جماعتى، هر سال در ماه