مجمع المسائل-ج1-ص170
اذكار، بحكم خدا و رسول بايد بهمان الفاظ مخصوصه عربى خوانده شود.
س 173 – اشخاصى كه سواد ندارند و ياد گرفتن تجويد قرائت، برايشان مشكل است و همچنين بعد از ياد گرفتن هم بواسطه عدم توجه، زود فراموش مى‌نمايند در اين صورت بهمان نحو عبارتيكه بدون غلط باشد بخوانند چه صورت دارد؟.
ج – اگر طورى بخوانند كه غلط باشد و قدرت بر ياد گرفتن داشته باشند نمازشان باطل است ولكن محسنات تجويدى را لازم نيست مراعات كنند.
س 174 – شخصى در اوائل تكليفش، در نماز سوره (قل هو الله احد) مى‌خوانده و از جهت جهل و تقصير، هاء (هو) را به لام (قل) و واو (هو) را به ( الله ) متصل مى‌نمود كه (قله والله) مى‌شد در اين صورت نمازهائيكه باين كيفيت خوانده قضا دارد يا نه؟.
ج – با تمكن از تصحيح، احتياط لازم آنست كه نمازهائيكه به اين نحو خوانده قضا نمايد.
س 175 – هر گاه كسى در بسم الله از جهتى شك نمود كه صحيح گفته يا نه حتى از جهت جهر و اخفاف در اين صورت اعاده آن چه صورت دارد؟.
ج – اگر بعد از فراغ از كلمه، شك در صحت نمايد اعتنا نكند و اگر در حين اداء، با شك در صحت، ادا شود تكرار كند و در هر دو صورت اگر رجاءا بسم الله را تكرار نمايد اشكال ندارد.
س 176 – يكى از ائمه جماعت در سوره حمد، گاهگاى به جاى (مالك يوم الدين) (ملك يوم الدين) قرائت مى‌كند و در كتاب صراط النجاة مرحوم آقا سيد ابو الحسن اصفهانى قدس سره دومى (ملك يوم الدين) را ترجيح مى‌دهد اكنون حضرت آية الله نظر مبارك را مرقوم فرمايند.
ج – هر دو وجه، جائز است.
س 177 – آيا مناط در وقف، نفس تازه كردن است يا مكث كردن ولو نفس را تازه نكنند؟.
ج – نفس تازه كردن، لازم نيست