مجمع المسائل-ج1-ص5
الدين لأوجعته) (1).
اگر جوانى از شيعه بنزد من آورده شود كه در صدد فهم وفرا گرفتن احكام دين خود نباشد او را (تنبيه) دردناك مى‌كردم.
وامام صادق عليه السلام مى‌فرمود: (لوددت ان اصحابي ضربت رؤسهم بالسياط حتى يتفقهوا) (2) راستى دوست مى‌دارم كه با تازيانه بر سر اصحابم زده شود تا احكام دين خود را فرا بگيرند وبفهمند.
و از اينرو (بنقل محقق بزرگ مرحوم آقاى نائينى) شيخ انصارى اعلى الله مقامه در رساله عمليه خود حكم فرموده به فسق كسيكه تعلم مسائل مورد ابتلاء را ترك كند ودر صدد ياد گرفتن آنها نباشد (3).
در اعصار ائمه طاهرين عليهم السلام عهده دار بيان احكام الهى، خود امامان بودند و نيز اين موضوع بعهده اصحاب و شاگردان مخصوصى هم گذاشته مى‌شد مردانفاضل و مايه دار و با فضليتى مانند زراره و محمد بن مسلم و ابو بصير و ابان بن تغلب، مسائل حلال و حرام و احكام دين را در اختيار مردم مى‌گذاشتند وخود ائمه، مردم را به آنان ارجاع مى‌دادند.
چنانچه شعيب عقرقوفى مى‌گويد به امام صادق عليه السلام عرض كردم: (ربما أحتجنا أن نسأل عن الشيء فمن نسأل؟ قال: عليك بالأسدي، يعنى أبا بصير) (4).
چه بسا نياز پيدا مى‌كنيم كه در موردى پرسش كنيم حال از چه كسى بپرسيم؟ فرمود: بر تو باد به اسدى يعنى ابو بصير (4).
و نيز عبد الله بن ابى يعفور مى‌گويد: (قلت لأبي عبد الله عليه السلام: إنه ليس كل ساعة القاك ولا يمكن القدوم ويجيء الرجل من اصحابنا فيسألني وليس عندي كل ما يسألني عنه فقال: ما يمنعك من محمد بن مسلم الثقفي فإنه سمع من أبي وكان عنده وجيها) (5).
(1) مدرك سابق ص 228 و سفينة البحار ماده شبب.
(2) اصول كافى ج 1 ص 31 طبع جديد.
(3) اجود التقريرات باب مقدمه واجب ص 158.
(4) وسائل الشيعه باب 11 از صفات قاضى ح 15.
(5) وسائل الشيعة باب 11 از صفات قاضى ح 23.