جامع الشتات-ج4-ص560
348: سؤال: در نكاح متعه اتصال به زمان اجراى صيغه، شرط است يا نه؟ ودر صورت عدم اشتراط زن مى‌تواند در بين آن متعه ديگرى شود يا نه؟ وهبه جز اول مدت به شرط بقاى جز آخر آن بر حالت خود، صورت دارد يا نه؟ جواب: اظهر واقوى اشتراط اتصال مدت است به زمان عقد.
واطلاق عقد منصرفبه اتصال مى‌شود.
ودر صورت تصريح به انفصال، اظهر بطلان عقد است.
وتحقيق اين مطلب را در كتاب مناهج الاحكام كرده ام وهبه جز اول به شرط بقاى جز آخر جايز نيست.
وظاهر اين است كه اصل هبه مدت به اين شرط، باطل باشد.
پس نكاح بر حال خود باقى خواهد بود در تمام مدت.
349: سؤال: شخصى دو زوجه دارد.
وهر يك را كه از روز اول به خانه آورده قرارداد جا ومكان جدائى داده.
وحال زوج به زوج به زوجه آخرى مى‌گويد (آن روز كه بناى جا ومكان جدائى گذاشتم آن روز قوه گذرانيدن دو خانه جدا را داشتم وحال زوجه ها بايد در يك جا ويك مكان با يكديگر سازش نمايند).
وزوجه مى‌گويد كه (من از آن زوجه تشويش وبيم جان دارم وبا او سازش نمى‌توانم بكنم به هر جا كه بگوئى بيايم وبروم و مطيعه و فرمانبردارم ودر پيش آن زن نمى‌آيم).
وحال به اين علت مدت پنج سال است كه زوج نفقه وكسوه به زوجه نمى‌دهد ومى گويد تو ناشزه اى.
آيا در صورت بيم جان كه يقين دارد كه آن زن قصد هلاكت را دارد، مى‌تواند پهلوى آن زن بنشيند؟ آيا موافق قانون شريعت نبوى (ص) چه صورت دارد؟ كيفيت را مرقوم فرمايند.
جواب: سكنائى كه بر زوج واجب است از براى زوجه، بايد در خور زى وحال و تعارف زوجه باشد.
وزوجه را مى‌رسد كه مطالبه سكناى على حده كند كه به غير زوج كسى در نزد او نيايد.
خواه خبوى او باشد خواه اقارب زوج وخواه غير آنها.
وزوج نمى‌تواند او را الزام كند كه با خبوى خود در يك خانه به سر ببرد.
خصوصا بابيم هلاك.
وبه هر حال يا حصار جدائى بايد باشد هر گاه زوجه اهل اين معنى باشد، يا يك حجره معينه در حصارى كه مرافق على حده داشته باشد، يعنى راه آمد وشد آب وخلا و غيره هر گاه به همين قدر كفايت شود.
واقل مراتب اين كه حجره على حده داشته باشد.
وبهانه زوج كه (من طاقت اخراجات على حده ندارم چون در سر يك سفره نان خوردن خرج آن كمتر است ممكن است، اما دو جا كردن مقدور من نيست) هر گاه اينعذر واقعى است منتهاى آن اين است كه با وجود عجز زوج از جدا كردن، اين زوجه