جامع الشتات-ج1-ص378
و اسر و قتل مسلمين وتسخير جميع بلاد اسلام آمده‌اند شرعا واجب شد، ثواب مجاهدين ومقاتلين در اين قتال با ثواب مجاهدين بين يدى الامام تفاوتى دارد يا نه؟ وكسى كه با نيت قربت در اين دعوى كشته شود او را ” شهيد ” مى‌توان گفت يا نه؟ وآيات واحاديث كه در فضايل وثواب جهاد نازل و وارد است بر اين هم شامل است يا نه؟ وآيا عموم اوامر وارده از شارع در باب جهاد بر اين قسم هم تعلق گرفته است يا نه؟ وآيا اين مدافعه و مجاهده بر عبد و مرئه لازم است يا نه؟ جواب: شكى نيست در اينكه بر كسى كه قتال مى‌كند با اين جماعت (در صورتى كه مقصود ايشان تغيير احكام اسلام وتبديل دين خداست يا مقصود ايشان قتل وغارتونهب مسلمين است) صادق است بر او كه قتال مى‌كند في سبيل الله.
هر گاه نيت او خالص باشد از براى خدا وحفظ دين خدا وحفظ مسلمين از براى خدا، پس هر حديثى كه دلالت مى‌كند بر فضيلت قتال در راه خدا، دلالت مى‌كند بر فضيلت اين قتال خاص.
چنانكه روايت شده به سند معتبر از حضرت صادق (ع): ” قال: قال رسول الله (ص): ان جبرئيل اخبرنى بامر قرت به عينى وفرح به قلبى.
قال: يا محمد من غزا من امتك في سبيل الله فاصا به قطرة من السماء اوصداع كتب الله (1) له شهادة “.
ودر مضمون همين است، روايت معتبر ديگر و همچنين چندين خبر معتبر ديگر هست در عموم فضيلت از براى مقاتله في سبيل الله.
و در حديث معتبر ديگر از حضرت صادق (ع) روايت شده: ” قال: قال رسول الله (ص): وفوق كل ذى بر بر حتى يقتل في سبيل الله فاذا قتل في سبيل الله فليس فوقه بر ” (2).
ودر روايت ديگر، باز همين مضمون ودر آخر آن اين است كه: ” وفوق كل ذى عقوق عقوق حتى يقتل احد والديه فاذا قتل احد والديه فليس فوقه (3) عقوق “.
كه از اين روايتها بر مى‌آيد كه فعل نيكى بالاتر از كشته شدن در راه خدا نيست، پس بايد فرقى ما بين حضور امام وعدم آن نباشد.
واگر بگويى چه مى‌شود كه در اين جنس عمل
1: وسائل: ج 11، ص 6، ابواب جهاد العدد باب 1 ح 4 2 و 3: همان مرجع، ح 21 (