جامع الشتات-ج1-ص157
صورت سؤال، پس ظاهر در آن است كه مذكور شد حكم آن همان است كه گفتيم.
317: سؤال: اذان گفتن در بيابانها كه كسى نباشد چه صورت دارد؟ جواب: اذان گفتن در بيابانى كه كسى در آنجا نباشد، اگر مراد از آن، اعلام است كه از براى اعلام به دخول وقت وجمع شدن مردم است، پس وجهى از براى او ظاهر نيست، واما بلند كردن صدا در اذانى كه از براى نماز مى‌گويد، پس آن مستحب است هر چند در بيابان باشد، و همچنين مستحب است اذان در بيابان موحش، خصوصا هرگاه صورت غولان به نظر او آيد، هر چند به سبب قوت واهمه باشد و اين از باب اذان نماز نيست.