جامع الشتات-ج1-ص124
286: سؤال: در اواخر كتاب صلوة ” جواب وسؤال ” نوشته كه هر گاه از آخر وقت مقدار چهار ركعت با سوره وپنج ركعت بدون سوره، درك مى‌كند بايد سوره را بخواند ويك نمازش قضاست.
اطلاق اين سؤال وجواب بر رأى عالى صحيح نيست نسبت به عشائين، بلى بنا بر مشهور صحيح است، آيا تجدد رأى شده وحواله به وضوحهم در محل توهم مناسب نيست؟ جواب: چون نظر در اين مسئله، همان (1) به ملاحظه جواز ترك قرائت است براى ادراك وقت، التفاتى به جانب ظهرين وعشائين نيست واز اين قبيل در اخبار وكلام فقها بسيار است.
287: سؤال: بنا بر مشهور كه وقت نماز مغرب ذهاب حمره مشرقيه است آيا وقت نماز عصر هم باقى است تا ذهاب حمره مشرقيه يا همين كه شعاع شمس از سر كوههاى بلند بر طرف شد نماز عصر قضاست و همچنين در صبح، همين كه حمره در طرف مغرب پيدا شد نماز صبح قضاست يا نه؟ ودر وقتى كه ابر باشد نماز را ادا بايد نيت كند تا وقتى كه علم به خروج به هم رسد يا نه؟ جواب: همين كه شعاع از بلنديها رفت عصر قضا شده جزما وبه ظهور حمره مغربيه نماز صبح قضا نمى‌شود، بلكه تا شعاع آفتاب به بلنديها نتابد اداست، ودر هنگام ابر وغبار ومظنه عدم طلوع آفتاب، نيت ادا مى‌تواند كرد واگر مشتبه باشد به قصد نماز صبح آن روز بكند مرددا هم صحيح است، يعنى قصد كند كه نماز صبح امروز را مى‌كنم اگر وقت باقى است ادا باشد، والا قضا باشد.
288: سؤال: هر گاه كسى سهوا بر ما لا يصح السجود عليه سجده كند، چه حكم دارد وفرقى ميان يك سجده وهر دو سجده هست وقاعده مسئله چه چيز است كه آيا
كه مجددا به كتاب قبلى افزوده مى‌شود منظورش از ” دوم ” همان است كه قبلا نوشته بوده همان طور كه در مقدمه بيان گرديد وممكن است دفتر اول ودوم با هم به مردم ارائه شده سپس از مرحله دوم دفتر سوم نيز بدان افزوده شده است آنچه مسلم است تنها دو بار منتشر شده است.
1: همان: فقط: تنها.