جامع الشتات-ج1-ص114
ثانيه باشد وچون محل آن باقى است بنشيند وبجا آورد وبرخيزد وتمام كند.
وچون دليل اين از اخبار وضوحى ندارد احوط اين است كه اعاده هم بكند.
واما در صورتى كه يقين نكند كه دو سجده با هم فوت شده وبا اين شك هم شك كند كه شايد دو سجده از دو ركعت بوده، يعنى احتمال بدهد كه يك سجده از ركعتى فوت شده وسجده ديگر از ركعت ديگر، در اينجا دور نيست كه بگوييم مخير است مابين اين كه بر گردد ودو سجده را با هم به عمل بياورد وبرخيزد ونماز را تمام كند وما بين اين كه برگردد ويك سجده را بكند وبرخيزد ونماز را تمام كند ويك سجده هم بعد از نماز، به نيت قضا بكند وسجده سهوى هم بكند، اظهر تعيين شق ثانى است، چنانكه پيش از اين، بيان آن كرديم وبه هر حال، اعاده نماز را ترك نكند.
258: سؤال: هرگاه در وقت مختص مضيق اضطرارى، مصلى شك در نماز نمايد از جمله شكى كه نماز را بايد از سر گرفت، چه كند؟ جواب: به مقتضاى شك، عمل كند، هرگاه در اعاده، وقت باقى است، هر چند به قدر يك ركعت باشد، اداء است والا قضا خواهد.
259: سؤال: هر گاه يك ركعت از ركعات چهار ركعتى نماز فراموش شود وبعد از سلام به خاطر آورد، لكن نمى‌داند كه از دو ركعت اول است يا از دو ركعت آخر،تلافى به حمد نمايد يا به تسبيحات اربع؟ جواب: ظاهر اين است كه اين ركعت در حكم ركعتهاى آاست وبه تسبيحات يا حمد تنها اكتفا كند، بلكه اگر جزم هم بكند كه آنچه فراموش شده، ركعت دوم بوده، باز چنين است وركعت سوم در عوض ركعت دوم محسوب مى‌شود واينكه حال مى‌كند ركعت چهارم مى‌شود.
واز اين قبيل است هرگاه كسى سهوا سجده دوم را بكند به گمان اين كه سجده اول را كرده است، وقتى كه متذكر شد، اين سجده، عوض اول محسوب مى‌دارد وسجده دوم را از نو مى‌كند وگمان حقير اين است كه در مسئله خلافى نباشد، واز شهيد در ذكرى ظاهر مى‌شود كه اجماعى است ودر مسئله يازدهم از مسائل سهو گفته است به