جامع الشتات-ج1-ص107
من شاء استكثر، و به علت اينكه احتياطى كه مشروع در نماز است از اين قبيل است، زيرا كه نهايت امر در آن، رخصت و تجويز است، يعنى اينكه مراد از نماز احتياطى كه در صورت شك در نماز واجب مى‌شود مبنى بر اين است شايد نقصى در نماز واقع شده باشد و به اين سبب حضرت صادق (ع) فرمود در نماز احتياط ” وان كان صلى امبعا كانت هاتان نافلة (1) “، وبه علت اينكه اجماع شيعه عصر ما و زمان نزديك به عصر ما بر اين بوده و چون هميشه وصيت مى‌كنند به قضاى عبادات بغوجود آنكه كرده‌اند.
واعاده مى‌كنند بسيارى از آنها را اداء وقضاء ونهى از اعاده نماز در شكى است كه ممكن است بناى بر آن.
تمام شد ترجمه كلام ذكرى.
واقرب در نزد حقير، همان است كه شهيد فرموده، اگر چه در بعضى از دليلها مجال سخن هست.
سؤال: نماز در جامه سرخ، مكروه است، آيا مختص مردان است يا از براى زنان هم هست؟ جواب: ظاهرا مختص مردان است، چنانكه علامه در تحرير تصريح به آن كرده.
سؤال: مصلى برخاست كه نماز ظهر بكند، سهوا نيت صبح كرد، يا برخاست نماز عصر بكند، سهوا نيت مغرب كرد، چه بكند؟ جواب: بايد دانست كه فرق است ما بين اينكه مى‌خواست نمازى بكند سهوا نماز ديگر كرد و ما بين اينكه در محض نيت، سهو كرده، اما نماز همان نماز است و آنچه فقها در مسائل عدول نيت گفته‌اند، آن معنى اول است و هر چند كه بنا، بر مسئله جواز عدول نيست (وهم دليلى بر جواز آن در اين دو صورت سؤال نيست و صورتهاى مجوزه را در مرشد العوام ذكر كرده‌ام و اين دو صورت و امثال آنها از جمله آنها نيست) ولكن در اينجا ظاهر سؤال اين است كه داعى بر فعل باقى است، يعنى به همان قصد نماز ظهر يا عصر برخاسته و به همان قصد هم مى‌كند، لكن سهوا نيت صبح يا مغرب به خاطر او گذشت يا به زبان او جارى شد و ظاهر اين است كه اين، ضرر ندارد، چون تحقيق اين
1: وسائل ج 5 ص 323، ابواب الخلل الواقع في الصلوة، باب 11، ح 2.