جامع الشتات-ج1-ص94
جواب: اظهر اين است كه در سفر دوم، تمام كند و احوط اين است كه در دوم، جمع كند ما بين قصر و اتمام.
207 – سؤال: سفرها را ذهابا و ايابا يكى شمرد (1) يا دو؟ جواب: اظهر در نزد حقير اين است كه ذهاب به اياب، ضمن مى‌شود با قصد آن مسافت.
208 – سؤال: شخصى متطهر شد و به همان تطهير، نماز صبح و ظهرين و مغرب را كرد و محدث شد و بعد وضو ساخت و نماز عشا را كرد، بعد متذكر شد كه خللى در يكى از دو وضو واقع شده، اما شك دارد كه آيا در وضوى نماز صبح و ظهرين و مغرب است يا وضويى‌كه از براى نماز عشا ساخته است.
برخاست و نمازها را اعاده كرد سواى نماز عشاء او را چه بايد كرد؟ جواب: ظاهر اين است كه بايد قضاى نماز صبحى و مغربى و دو نماز چهار ركعتى بكند، مخير ما بين جهر واخفات، و هرگاه وقت عشا باقى است در اين دو نماز نيت ادا و قضا نكند، بلكه قصد ما فى الذمه كند، كه اگر عشا فوت شده ادا باشد و اگر ظهرين فوت شده، قضا باشد و اين داخل مسئله شك در حصول نماز در وقت، نيست كه معين باشد كه عشا را بايد كرد.
ولكن در اين مقام مى‌توان گفت كه معلوم نيست كه شغل ذمه بر بيشتر از احد امرين حاصل باشد، پس مخير است ما بين تدارك آن چهار نماز و اين يك نماز، و لكن احوط آن است كه گفتيم.
از آن احوط اين است كه پنج نماز را تماما بجا آورد.
آخچه در خارج وقت است به نيت قضا وآنچه در وقت است به نيت ادا.
209 – سؤال: مى‌تواند شخص مصلى، نماز قضاء يقينى را به جماعت بگزارد يا نه؟ جواب: بلى مى‌تواند به جماعت بكند 210 – سؤال: كسى طمئنينه فيمابين سجدتين را فراموش كرد و قبل از ركوع ركعت
1: با فتحه ميم منظور ” شمارد ” است يعنى آيا مكلف ذهاب و اياب را يكى شمارد يا هر كدام را جدا در نظر بگيرد.