جامع الشتات-ج1-ص74
مى‌برند.
و هرگاه مظنه خلاص شدن و گريختن قبل از طى مسافت معتبره ندارد، يا احتمال مساوى مى‌دهد، قصر نكند.
در اين باب ملازم و غير ملازم فرقى ندارد، مگر آنكه آنشخص، خود به اختيار خود ملازمت اختيار كرده بوده است و هنوز توبه نكرده باشد كه در آنجا اشكال هست، در اين صورت احتياط را ترك نكند و هر دو را بكند.
163 – سؤال: ما بين بلد و حد ترخص، داخل مسافت است كه مسافر صوم وصلوة خو را در ما بين حد ترخص و بلد، چه قسم كند؟ جواب: همين كه مسافر به جايى رسيد كه ديگر صداى اذان متعارف بلد را نمى‌شنود صوم و صلوة خود را قصر مى‌كند و پيش از آن بايد تمام بكند و همچنين هرگاه در برگشتن به آنجايى رسيد كه صداى اذان را مى‌شنود، اظهر وجوب تمام است، اگر چه احتياط در اينجا آن است كه هر گاه نماز را نكرده است تا به آنجا رسيد نماز را در خانه بجا بياورد و تمام كند.
واما روزه را: اگر پيش از ظهر به آن مكان حد ترخص برسد، پس بايد آن روزه را نگاه دارد و صحيح است و اگر پيش از ظهر هم به بلد داخل شد كه ديگر احتياط قضائى هم در كار نيست و هر گاه پيش از ظهر، داخل بلد نشود احتياط در اين است كه قضاى روزه را هم بگيرد.
164 – سؤال: هرگاه كسى نمازش را بكند به تيمم و عورتين يا زير جامه، منى داشته باشد و پاك نكرده باشد، آيا اين نماز صحيح است، يا بايد اول خودش را يا زير جامه را پاك كند و بعد از آن، تيمم و نماز كند؟ جواب: بلى واجب است تطهير بدن و جامه، و هرگاه ممكن نشود تطهير، يا اگر ممكن شود نماز قضا مى‌شود و به قدر يك ركعت را هم در نمى‌يابد با نجاستى كه هست نماز كند و احوط اين است كه بعد از تطهير قضا هم بكند، لكن وجوب قضا بر حقير معلوم نيست، بلكه مستحب است.
165 – سؤال: در دستمال حرير يا قلنسوه (1) حرير يا در سجاف (2) حرير، نماز كردن
1: كلاه بلند، كلاه درازا 2: نوارى كه بر حاشيه لباس دوخته مى‌شود.