جامع الشتات-ج1-ص72
احتياط را بكند و هم جايز است كه نماز عصر را بر هم زند و نماز احتياط را بكند و بعد از آن، نماز عصر را از سر گيرد.
157 – سؤال: كسى مى‌خواست سجده سهو واجبى بكند، از خاطرش فراموش شد، متوجه نماز ديگر شد و در اثناى نماز به خاطرش بيايد، يا بعد از فارغ شدن از نماز ديگر، يا در راه، چه بايد كرد؟ جواب: هر وقت كه به خاطرش بيايد بجا آورد وجوبا و هرگاه در بين نماز هم باشدظاهر اين است كه جايز باشد خراب كردن نماز و بجا آوردن و بعد از آن، نماز را از سر گيرد.
158 – سؤال: آيا در حالت نماز كردن، چاقوى صدف يا شيرماهى در نزد آدمى باشد نماز كردن چه صورت دارد؟ جواب: در شيرماهى ظاهر اين است كه نماز كردن عمدا مبطل نماز باشد و اما در صدف معلوم نيست كه ضرر داشته باشد.
مى‌گويند اين از قبيل گياهى است كه در دريا مى‌رويد و اگر از براى كسى علم به هم رسد كه پوست حيوان حرام گوشت است، در آن هم نماز جايز نيست، و لكن تا به حال بر حقير معلوم نشده است.
159 – سؤال: هر گاه شخصى را نسيان طارى شده و مدت پنج شش ماه، دال ” لم يلد ” در سوره مباركه توحيد را، حركت به ضمه مى‌داده باشد و بعد از آن، شخصى او را متذكر سازد، نمازهاى ظرف اين مدت، اعاده دارد يا نه؟ و اين از روى جهل نبوده، و هرگاه امامت مى‌كرده باشد، نماز مأمورين هم چه صورت دارد؟ جواب: وجوب قضا و اعاده معلوم نيست و اگر مأمومين بر اين مطلع نشده باشند و نماز امام را صحيح دانسته باشند بر ايشان هم چيزى نيست.
و اما در صورت اطلاع، وجوب قضا بر ايشان بعيد نيست.
هر چند جاهل به مسئله باشند.
و در غافل بالمره، اشكال است.
160 – سؤال: در املاك خالصه، مكرر عبور نموده‌ايم و نماز در خانه‌هاى آنها و مسجدهايى كه تازه احداث نموده‌اند كرده‌ايم، اعاده آنها لازم است يا نه؟