جامع الشتات-ج1-ص66
140 – سؤال: هرگاه كسى در بين قرائت، شك كند كه حرفى را درست از مخرج ادا كرده است يا نه، وآن شخص وسواس هم داشته باشد، آيا اعاده آن كلمه ضرور است يا نه؟جواب: وسواسى و كثير الشك، شك او اعتبار ندارد، بنا را بر صحت مى‌گذارد.
141 – سؤال: هرگاه كسى در بين نماز، قصد خروج از نماز كند، يا ترديد كند كه آيا نماز را بر هم زنم يا نه، اما مبطل به عمل نياورده باشد، آيا در اين صورت نماز او صحيح است يا نه؟ جواب: اظهر عدم بطلان است و احوط اتمام با اعاده است.
142 – سؤال: هرگاه كلمه‌اى را مصلى خواسته باشد كه در نماز اعاده كند، هرگاه آن كلمه ” لا ” نافيه يا ” غير ” داشته باشد، آن كلمه را با ” لا ” و ” غير ” اعاده كند، يا بدون هر دو؟ جواب: اگر به نحوى باشد كه با قواعد عربيت منافات نداشته باشد ضرر ندارد، مثلا هرگاه در ” غير المغضوب ” تشكيك در ” ضاد ” كرده وخواهد لفظ ” المغضوب ” را اعاده كند، لازم مى‌آيد وقف به حركت در كلمه ” غير “.
پس اولى اين است كه لفظ ” غير ” را هم منضم كند.
143 – سؤال: هرگاه كسى عوام است، تقليد نكرده است به كسى ومعنى تقليد را هم نمى‌داند، نماز او چه صورت دارد؟ جواب: هرگاه به گوش او خورد است كه واجب است هر كسى يا مجتهد يا مقلد باشد و به اين فكر افتاده است و كوتاهى كرده است، عبادات او باطل است، هر چند درست هم كرده باشد و هرگاه غافل بالمره است و چنين مى‌دانسته كه دين خدا به غير آن نيست كه كرده است بر او معصيتى نيست و هرگاه عبادت او هم درست بر اتفاق بوده، قضائى بر او لازم نيست و اما اگر غلط كرده باشد قضاى آن را بكند.
144 – سؤال: كسى كه نمازش را به تيمم بكند به نيت ادا، آيا در خارج وقت، قضا مى‌خواهد يا نه؟ جواب: هر گاه تقصيرى نكرده، قضائى لازم نيست.