جامع الشتات-ج1-ص60
116 – سؤال: هر گاه كسى مرض سودائى داشته باشد كه بعضى از اوقات، بدن او خارش نمايد و خون بيرون آيد، آيا با آن خون، نماز مى‌توان كرد يا نه؟ آيا اين خون، مثل خون جروح معفو مى‌باشد يا نه؟ جواب: اگر به شستن رفع مى‌شود ومتضرر نمى‌شود معفو نيست و اگر مكرر خون از هر زخمى مى‌آيد و شستن آن حرج مى‌شود مادامى كه چاق نشده معفو است.
117 – سؤال: هر گاه كسى شك كند ما بين دو و سه و چهار بعد از اكمال و نماز احتياط را فراموش كند و مشغول نماز عصر شود و در اثناى نماز به خاطرش آيد كه نماز احتياط را نكرده، چه كند؟ جواب: نماز عصر را دست بردارد و نماز احتياط را بكند و بعد از آن، نماز عصر را بكند و اگر بعد از كردن نماز احتياط (در اين صورت) نماز ظهر را نيز اعاده بكند و بعد از آن نماز عصر را بكند، احوط خواهد بود.
والله العالم.
118 – سؤال: هرگاه در آخر وقت، تخمينا به قدر پنج ركعت نماز مانده باشد و مشغول نماز ظهر شود و در اثناى نماز شك كند ميانه سه و چهار، يا دو و چهار بعد از اكمال، هرگاه نماز احتياط را بكند وقت نماز عصر منقضى مى‌شود، آيا مى‌تواند كه نماز احتياط را ترك كند و عصر را بكند، يا احتياط را بكند و نماز عصر را قضا كند؟ جواب: نماز عصر را بكند و احتياط را بعد از آن به عمل بياورد و اگر نماز ظهر را بعد از آن هم اعاده بكند بهتر خواهد بود.
والله العالم.
119 – سؤال: هر گاه شخصى بعد از نماز، چيزى كه خلل به وضو رساند در موضع وضو يافته باشد و قبل از نماز، علم نداشته باشد، آيا نمازش صحيح است؟ جواب: هرگاه معلوم نباشد كه پيش از وضو بوده است باكى نيست.
والله العالم.
120 – سؤال: هر گاه مهر در ميان قابلق بوده باشد و نماز مغرب و عشا را گزارده، به روى قابلق سجده كرده و بعد از آن معلوم شد، اين نماز چه صورت دارد؟ جواب: قابلق چيزى است كه بر آن سجود جايز نيست، احوط اعاده است والحال بر وجوب اعاده دليلى در نظر نيست.