جامع الشتات-ج1-ص57
خمر، طهارت ظرف او است، هر چند مكرر در آن خمر گرفته باشند.
پس در اينجا هم عصير پاك مى‌شود و هم خمره به تبعيت پاك مى‌شود و بر اين وارد مى‌آيد كه اطلاق منصرف به افراد شايعه احكام مى‌شود، و اين از احكام شايعه نيست و به هر حال احتياط، اجتناب است، بلكه در صورت اولى نيز اجتناب است.
(1) 112 – سؤال: نيت وضو را در وقت دست شستن بكند بهتر است يا نزد رو شستن؟ جواب: آنچه از اكثر علما نقل شده، اين است كه جايز است نيت را مقدم دارد بر شستن دستها ووقت آن تنگ مى‌شود در نزد شستن رو، وبعضى در اين اشكال كرده‌اند، از جهت آن كه شستن دستها داخل اجزاى وضو نيست، بلكه مستحب خارج از وضو است، مثل مسواك كردن قبل از وضو، و بسم الله گفتن، و حق اين است كه اگر ما نيت را عبارت از گذرانيدن معانى در خاطر بگيريم، يعنى قصد به فعل معين به جهت رفع حدث واستباحه صلوة، مثلا تقربا الى الله، پس محل آن نزد شستن رو، خواهد بود، به جهت آنكه آن اول فعل است و بايد نيت مقارن فعل باشد و شستن دستها اول وضو نيست، چنانكه اقامه نماز وشش تكبير سنت قبل از آن، هر گاه تكبيرة الاحرام را در آخر قرار بدهد و هرگاه نيت را عبارت از داعى بگيريم و گذرانيدن در دل را ضرور ندانيم، چنانكه حق وتحقيق هم، اين است، پس ديگر اشكال نيست.
همين كه باعث بر فعل ونشستن او در محل وضو ساختن، همان فرمانبردارى خداست (و مى‌داند كه الحال از او خواسته كه وضو بسازد به جهت نماز چون حدث از او صادر شود.
و مى‌داند كه افعال واجبه و مستحبه كدام است و مستحبات داخل در وضو كدام است و مستحبات خارج كدام است) همين نيت است، هرگاه نه قبل از دست شستن به خاطر بگذراند و نه قبل از رو شستن باز وضوى او صحيح است و داعى در شستن دستها، در اين صورت بجا آوردن مستحب قبل از وضو است و داعى او بر شستن رو، بجا آوردن اول واجبات وضو است و داعى او بر تخليل كردن مو، بجا آوردن مستحب داخل
1: روحيه اصول گرايى مرحوم ميرزا در اين مسئله خود وى را در تنگنا قرار مى‌دهد و گر نه طهارت ظرف در هردو مورد از نظر يك فقيه حديث‌گرا روشن است واطلاق به افراد شايع منصرف مى‌شود و صرف نيست خمر گذاشتن يا سركه گذاشتن تاثيرى در طهارت و نجاست ندارد.