جامع الشتات-ج1-ص33
وبدان كه عمده در اين باب، ملاحظه صدق غسل است با نيت وملاحظه ترتيب فعلى يا حكمى (بنا بر قول به آن) وملاحظه عدم اخلال به موالات وعدم مسح به آب جديد وفروع مسئله بسيار است.
پس اين اصول را بايد در دست داشت وفروع را بر آن متفرع كرد.
وبه هر حال: ظاهرا خلافى در اكتفاى به وضوى ارتماسى في الجمله نباشد واشكالى هم نباشد، چنانكه از تذكره وتحرير وذكرى وغير اينها ظاهر مى‌شود.
66 – سؤال: هر گاه كسى اعضاى وضو را شسته باشد بدون قصد وضو، آيا جايز است كه نيت وضو كند وبه همان آبى كه در اعضاى او است غسلات وضو را به عمل آورد، به اين نحو كه دست بمالد از رستنگاه مو، تا به ذقن و هم چنين از مرفق تا به سر انگشتان به نهجى كه در وضو مقرر است يا نه؟ جواب: بلى ظاهر صحت وضو است هر گاه آنقدر آب در عضو است كه مسماى غسل به عمل مى‌آيد وآب جارى مى‌شود بر عضو.
67 – سؤال: هر گاه كسى به آب نجس وضو بسازد يا غسل كند و نماز كند چه حكم دارد؟ جواب: هر گاه عالما عامدا كرده طهارت ونماز او باطل است وواجب است تطهير بدن واعاده وضو وغسل ونماز، خواه وقت باشد يا نه و هر گاه عالم بود به نجاست وفراموش كرد مشهور در آن نيز وجوب اعاده طهارت ونماز هر دو است.
ودلالت مى‌كند بر آن موثقة (1) عمار ومرسله (2) اسحاق بن عمار عن الصادق (ع) عن الرجل يجد في انائه فارة وقد توضا من ذلك مرارا وغسل منه ثيابه واغتسل منه وقد كانت الفارة متسلخة.
فقال: ان كان رأها في الاناء قبل ان يغتسل اويتوضاء اويغسل ثيابه ثم فعل ذلك بعد ما رأها في الاناء فعليه ان يغسل ثيابه ويغسل كل ما اصابه ذلك الماء ويعيد الوضوء والصلوة.
وان كان انما رأها بعد ما فرغ من ذلك وفعله فلا يغسل من الماء شيئا وليس عليه شئ لانه لا يعلم متى سقطت فيه.
ثم قال: لعله ان يكون انما سقطت تلك الساعة التى راها.
بلكه صحيحه (3) على بن مهزيار نيز در
1 و 2: وسائل: ج 1 ص 106 متن هر دو حديث، يكى است 3: وسائل ج 2 ص 1063 باب: وجوب الاعادة.
، ح 1.