جامع الشتات-ج1-ص10
لا يوجب نفى امكان كونه حيضا شرعا بخلاف ما نحن فيه.
واما ما ذكره الشهيد في البيان واستقر به المحقق الثانى فلم اقف على مأخذه واما حكاية المرئة المحكية في زمانه (ره) فهى متغايرة لصورة السؤال اذ هى فيما انسد الحيض بعد تحققها من الموضع المعتاد واعتيادها من دبرها مع ان الحكم فيها ايضا مشكل.
11 – سؤال: هر گاه زنى مستحاضه كثيره، غسل كرد از براى نماز و قبل از اينكه شروع كند در نماز باز خون ديد بسيار، آيا واجب است غسل؟ ثانيا يا به همان غسل نماز كند؟ وهم چنين هر گاه وضو ساخت از براى نماز و قبل از دخول در نماز خون ديد و آيا هر گاه اين حالت در بين نماز دست دهد چه كند؟ جواب: بدانكه واجب است از براى مستحاضه استظهار، يعنى سعى در محافظت از بيرون آمدن خون، به اين معنى كه پنبه‌اى در فرج خود داخل و محكم كند وهرگاه ضرور باشد تلجم واستشفار به عمل آورد يعنى كهنه درازى را يك سر آن را به كمر بندد مثل بند زير جامه و سر ديگر را از ميان پاها بيرون بياورد و در آنچه در كمر بسته داخل كند و بيرون بياورد و محكم بكشد و ببندد و اين در وقتى است كه متضرر نشود به سبب حبس بول، والا واجب نيست به جهت نفى ضرر و عسر، پس اين زن كه سؤال از حكم آن شده هر گاه تقصير كرده در محافظت خون، بايد طهارت را اعاده كند خواه وضو و خواه غسل.
پس فرج خود را مى‌شويد و خود را محافظت مى‌كند واعاده طهارت مى‌كند و نماز مى‌كند و اما اگر تقصير نكرده و به سبب غلبه و كثرت، خون بيرون آمده بر او لازم نيست اعاده طهارت.
و به همان طهارت نماز كند و ظاهر اين است كه در اثناى نماز هم همين حكم باشد چنانكه ظاهر عبارت شهيد است در ذكرى.
12 – سؤال: هر گاه مستحاضه بعد از آنكه وضو را براى نماز ساخت و نماز كرد يا هنوز نماز نكرده خون او منقطع شود و همچنين در صورتى كه غسل بر او لازم بود و غسل كرد و قبل از نماز يا بعد خون منقطع شد آيا اعاده وضو و غسل ضرور است يا نه؟ جواب: شيخ طوسى (ره) حكم كرده است در وضو به لزوم اعاده، وظاهر اين است كهحكم غسل همچنين باشد چنانكه شهيد در دروس تعميم كرده است و هم چنين در ذكرى.