معنای هنر شیعی-ج1-ص159
مردان » از بناهاى تاريخى است و در يكى از معابد خود داراى اثرى است كه گمان مىرود جاى پاى امام على علیه السلام باشد .[1]
در هندوستان، مراكز اصلى عزادارى لكنهو است. اين مراسم در دوران حكومت شاهانِ اوده ريشه گرفت. در اين دوره، علاوه بر امام بارهها ( عزاخانه ) سه امام باره بزرگ « آصف الدّوله »، « حسين آباد » و « شاه نجف » به دست شاهانِ اوده ساخته شد. كربلاى تالكاتورن و درگاه كاظمين نيز از امام بارههاى تاريخى به شمار مىآيند .[2]
در شهرهاى لكنهو، دهلى، مدرس، كلكته و ساير نقاط كشور، مراسم « ماتم » با برافروختن آتش انجام مىشود. در نقاط مذكور برادران حنفى و صوفيان نيز به يادكردِ شهيدان كربلا مراسم و مجالس عزا بر پا مىدارند ولى مانند شيعيان به سينه زنى نمىپردازند .[3]
در گذشته، بسيارى از مهارجههاى هند نيز در برگزارى تعزيه مشاركت فعال داشتند. مهارجه پيشين شهر گواليور Gwaliorدر تعزيههاى رسمى شركت مىكرد و پابرهنه همراهِ دسته تعزيه راه مىپيمود.
از هندوهايى كه مراسم ماه محرّم را به طرز باشكوهى برپا مىدارند مىتوان از برهمنهاى موهيال نام برد .[4] در هند، فرهنگ بومى ( محلى )
برشكوه تعزيهدارى افزوده است كه از بعضى ايدهها و مظاهر جديد هنرى