معنای هنر شیعی-ج1-ص158
روى برخى از آنها اشعار مذهبى نوشته شده است.
مراسم « روضه خوانى » و « نوحه خوانى » ( نقل نمايش زندگى، كردهها، رنجها و محنتها، و مرگ شهداى شيعه و نوحه زدنها ) از ايران به هند نيز راه يافت. نوحهخوانىها در آغاز به زبان فارسى انجام مىشدند، و حتى امروز نيز برخواندن نوشتههايى به اين زبان شيرين، بخش مهمى از خطابههاى مذهبى را تشكيل مىدهد. هم اينك، در ماه محرّم، هنوز اين نوحه معروف فارسى را مىتوان شنيد:
يوسُفِ گلگون قَبا، آه على اكبرم گم شده در كربلا، آه على اكبرم [1]
صوفيان بزرگى كه به هند مهاجرت كردند بر غَناى آيين محرّم و « تعزيهدارى » افزودند و مايه اهميت « عزادارى » شدند. رباعى زير، كه صوفى جليلالقدر اجمير ( Ajmir ) حضرت خواجه معينالدّين چشتى ـ ملقّب به غريبنواز ـ سروده، شهرتى جهانى و جاودانى كسب كرده است:
شاهَ ست حسين، پادشاهَ ستحسين دينَ ست حسين، دين پناهَ ستحسين
سرداد و نداد دست بر دستِ يزيد حقّا كه بناى لا اله ستحسين [2]
مراسم اربعين در « درگاهِ شاه مردان » و على گنج انجام مىشود كه در « مجلس عزاى » آن جمع كثيرى حضور به هم مىرسانند و خطيبان برجسته اديان و مذاهب مختلف و علماى اَعلام سخنرانى مىكنند. « درگاه شاهِ