معنای هنر شیعی-ج1-ص143
جمعى مردم جامعههاى مذهبى گذشته و كنونى داشته است. « كنت دو گو بينو » يكى از نخستين محققان غربى تعزيه در اواسط قرن نوزدهم در كتاب « فلسفه و مذهب در آسياى مركزى » پيشبينى مىكند كه در آيندهاى نه چندان دور، درامِ ملّىِ ايرانى، از بطن نمايشهاى مذهبى اسلامى زاده خواهد شد. آنچه « دو گو بينو » را در حدود 120 سال قبل به چنين پيشبينى كشانيد، پيشپردههايى بود كه تازه در آن زمان در تعزيهخوانى باب شده بود و به عنوان مقدمه پيش از نمايش شهادت اجرا مىگرديد. اين پيشپردهها ربط مستقيم با بخشى از داستانهاى شهادت داشتند هر چند، گاه ممكن بود به اتفاق از زمان حال و با نقشهايى از ميان مردم عادى ( نه امامان و پيامبران ) بپردازند، كه از اين جمله حكايت « عباس هندو » در مقدمه تعزيهاى به همين نام از مجموعه چرولى است. اين پيشپرده حكايت از مشكلات بانوى مؤمنى دارد كه قصد برپاساختن تعزيه « حضرت عباس » را داشت .[1] افزون بر نقش آن در آموزش و زنده و پايا
نگهداشتن وقايع تاريخى ـ مذهبى در ذهن جامعه و تحول و رشد هنر عامّه، شمايلنگارى مذهبى، كاركردهاى مهمِّ ديگرى نيز مثل انگيزشِ شور قدسى، تقويت خيال، تطهير روح و تزكيه نفْس، گشودن باب توجه و توسل مخاطب به اوليا و تقويت نفرت از اشقيا، تسكين آلام، استحكامِ همبستگى و وحدت، حفظ و استمرار موسيقى سنّتى را داشته است.
تعزيه از مهمترين و كارآمدترين هنرهاى عاشورايى است كه امكان