معنای هنر شیعی-ج1-ص137
اطفال و جوانان در كوچه و بازار خوانده مىشد و در برابر آهنگها و ترانههاى شورانگيز و نشاطآور محلى كه از ديرباز در ميان ايلات و عشاير و مردم روستانشين نواحى مختلف ايران رواج داشت، موسيقى جديدى بهوجود آمد كه آن را مىتوان موسيقى مذهبى ناميد .[1]
با بروز جنبش مشروطيت در ايران، هنر موسيقى نيز مانند ديگر هنرهاى ملّى ايران تغييراتى يافت. پيشدرآمد اين تحول زير عنوان برگزارىِ گاردن پارتى و كنسرت در تهران آغاز شد. يكى از اين كنسرتها مربوط به انجمن اخوت بود كه به سرپرستى ظهيرالدّوله ( صفا على ) از مريدان صفى علىشاه، قطب درويشان صفايى بود. به علت وارستگى، جمعى از چهرههاى برجسته آن زمان دست ارادت به او داده بودند، انجمن اخوت را مبدل به مركز فعاليت فكرى آزادى خواهانه كرده بودند .[2]
مهمترين روزى كه دوستان صفا براى آن اهميت بسيار قائل بودند و جشن بزرگ برپا مىساختند، سيزدهم رجب يعنى روز تولد حضرت على علیه السلام بود. گويند: مشهد عباس ارسى دوز از اخوان صفا، نصف عوايد سالانه را به مصرف هزينههاى اين جشن مىرسانيد.
در اين جشن كه 24 ساعت به طول مىانجاميد آقايى و نوكرى در كار نبود و همه خدمتگزار هم بودند. در ضمن براى اينكه شب و روزى را به خوشى و مَسرّت بگذرانند و نامرادىهاى زندگى را فراموش كنند، هر كس اهل سازى بود، وسايل كار خود را مىآورد. بيشترِ اهل ذوق و