معنای هنر شیعی-ج1-ص122
بيشترمدايح و مناقب اهلبيت: را ترويج مىكردند و مدافع مضامين ديگر شعرى نبودند و همين امر موجب مهاجرت بسيارى از شعرا به شبه قاره هند شد .[1]
شاعران پرآوازه هند و سيك، نظيرِ پانديت عمر نات ساحر، منشى ششچندر طالب، ملكالشّعرا آفاق لكنويى، گوپينات امان لكنويى، سردار سينگه دوگال، پروفسور جواد و شيشت، راجكاوى ايندر جيت سينگه تولسى، پانديت لبهورام جوش، پانديت عرش مالسيانى كانوار موهيندر و ديگران شاهكارهايى رثايى و اشعارى در مصيبت كربلا سرودهاند، و آثارشان بخش مهمى از ادبيات هند را تشكيل مىدهد .[2]
3ثبت رويدادهاى تاريخى
از عنصر شعر براى ثبت رويدادهاى تاريخ بناها، بافت فرش، توليد صنايع دستى نيز استفاده مىشد. اين اشعار به صورت كتيبه همراه با آموزههاى دينى، اخلاقى و گاهى وصفهاى اغراقآميز درباره پادشاهان و اميران، بر بالاى ايوان يا در يك قاب كاشى يا دورِ بنا يا داخل آن نوشته مىشد.
ديوارهاى عالى قاپو داراى تزييناتى است كه در دوره شاه عباس دوم و شاه سلطان حسين بهوجود آمده است و اشعارى به خطِّ نستعليق دارد كه