معنای هنر شیعی-ج1-ص113
شعر
شعر
شعرِ شيعه بارِ معنايى خود را از چندين راه دنبال كرده است:
1مدح و منقبت
ذكر مناقب پيامبر صلی الله علیه وآله و ائمه از قديمترين ايام در شعر فارسى رايج بود و شعراى متعهد تا آنجا كه شرايط سياسى و علايق قلبى و اعتقادى آنها اجازه مىداد به ستايش اين بزرگان مىپرداختند و با مدح و منقبت آنها ديوانهاى خود را مىآراستند. و افرادى بودند كه از دوره آل بويه با مداحى ومنقبتخوانى در بازارها و خيابانها و كوى و برزن، زبان به بيان فضايل ائمه شيعه مىگشودند .[1]
آنها جنگآورىهاى امام على را يادآور مىشدند و در مواقعى نيز بىپروا اصول و عقايد و عناصر بارز مكتب خود را بيان مىكردند و به