معنای هنر شیعی-ج1-ص104
شاه عباس اوّل، روى سكهها، خود را كلب آستان على و كلب آستان ولايت معرفى كرد. و در سكههايى نيز فقط بنده شاه ولايت، پس از اسمِ شاه آورده شده است .[1] اين سكهها بازگو كننده ايمان سرشار پادشاهان اين
سلسله به خاندان نبوت است. در سكه نقره شاه تهماسب ضمن تكرار كلمه شهادتين در پشت سكه پس از عنوانِ شاه الصّفوى، كلمه الحسينى آورده شده و به اينترتيب به سيادت شاه و وابستگى ايشان به خاندان پيامبر اشاره شده است.
روى سكههاى شاه اسماعيل دوم اين بيت ضرب شده است:
زمشرق تا به مغرب، گر امام است على و آلِ او، ما را تمام است
گويا اين بيت را شاه اسماعيل دوم، پسازآن كه سران قزلباشِ شيعى، از تمايل شاه به تسنن آگاهى يافتند، براى بيان تبّرىِ خود دستور ضرب اين سكهها را داد .[2] به دستور ايشان كلمه شهادتَين شيعى به علت آنكه سكهها
مورد معامله قرار مىگرفت و هتك حرمت مىشد، از روى سكهها برداشته شد .[3] ولى در زمان سلطان محمد خدابنده، فرزند شاه تهماسب بار ديگر
شهادتين و در حاشيه نام دوازده امام آورده شد و شاه سلطان حسين نيز سكهاى ضرب كرد كه روى آن نوشته بود: كلبِ آستان على و حسين .[4]