معنای هنر شیعی-ج1-ص97
در تمثالى دست حضرت ابوالفضل علیه السلام، مربوط به دوره صفويه قسمتهايى از دعاى نادعلى ـ همراهِ آيه شريفه ( ﴿نَصْرٌ مِنَ آللّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ ) ﴾ در پنج انگشت اين تمثال با خطِّ نستعليق قابل مشاهده است. بر كف دست تمثال هم سه دايره تودرتو به يكديگر متصل هستند. در دايره بزرگتر، 12 دايره كوچك حاوى نامهاى دوازده امام قرار دارد، دايره ميانى اسامى پنج تن آل عبا را در خود دارد و دايره درونى به ذكر چهار مرتبه، واژپىِ « يا غفّار » منتهى شده است. اين كتيبه گوياى پيشوايى امام على علیه السلام و ادامه امامت اهل بيت پيامبر صلی الله علیه وآله و همچنين جايگاه ويژه آنان نزد خداوند است كه مورد توجه هنرمند بوده است .[1]
نمونه ديگرى كه شأن و اهميت حضور نام چهارده معصوم در
فلزكارى را نشان مىدهد، قاب ساعتى است كه از دوره صفويه برجاىمانده و در حال حاضر در مجموعه هرارى نگهدارى مىشود.
بر حاشيه گرد اين شىء شش ترنج به يكديگر متصل شدهاند كه در
ميان به يك شمسه هشت پَر ختم مىشوند. بر روى ترنج ها به ترتيب نام چهارده معصوم آورده شده است. به كارگيرى نام ائمه ( نه كُنيه آنها )
از مشخصات بارز اين شىء است. در دو بيت زير كه روى ايوان غربى مسجد حكيم اصفهان نقش بسته، نام چهارده معصوم به صورت محمد با چهار بار تكرار، حسن، موسى، زهرا، جعفر و نهايتآ على با چهار بار تكرار آمده است: