معنای هنر شیعی-ج1-ص50
و ادبيات اين دوره نشانه روشنى كه دال بر واكنش خصمانه علما به ترسيم قدرت سلطنتى بر اين شكل باشد، وجود ندارد. بايد به اين نكته مهم توجه كرد كه اين يادمانهاى صخرهاى متعلق به يك دستگاه است كه نقش بس مهمى در برقرارى مجدد فرقه شيعه دوازده امامى در ايران داشته است. ولى چرا در دوره صفويه از اين نقشهاى برجسته استفاده نشد ؟ محلِّ درنگ است.
يكى از نقش برجستههاى دوره قاجار در داخل مغاره طاق بستان و بر ديواره چپ نقش شكارِ خسرو حك شده است كه در آن محمدعلى
ميرزا دولتشاه، نوه فتحعلى شاه و حاكم كرمانشاه، همدان، لرستان
و خوزستان نقش شده است. در كنار دولتشاه دو تن از پسرانش و
پيشكار اعظمِ دربار قرار دارند. هنوز آثار رنگ بر اين نقش برجسته بهخوبى نمايان است و معلوم مىشود كه همچون خود سنّت سنگتراشى تداوم هنر ايران باستان است. رنگ كردن روى نقوش هم به همان سبك قديم ادامه داشته است. فرق اساسى اين نقش برجسته با نمونههاى ديگر، داشتن دو كتيبه وقفى در بالا و سمت چپ قاب است كه به آن بارِ مذهبى داده است .[1]
سنگ قبرها نيز با حجّارىها و كتيبه و نقش برجستههاى خود، باورهاى شيعه را نمايش مىدهند. تزيينات كتيبهاى اين مقبرههاى خصوصى، احترام و علاقه به اهل بيت :، مخصوصآ امام على علیه السلام را در بين مردم عادى نشان