معنای هنر شیعی-ج1-ص44
از تأمل در عناصر شيعى معمارى به ويژه معمارى آرامگاهى دورههاى تيمورى، صفوى و نادرى، مىتوان نتيجه گرفت كه اين عناصر به طور ناگهانى پديد نيامده است. به نظر مىرسد از يكسو رابطهاى نزديك بين سياست هنرى و سياست مذهبى حاكمان اين دوران، وجود داشته است كه تحت تأثير دو عامل نوع حمايت هنرى حاكمان و حضور معتقدين شيعه قرار گرفته است و از سوى ديگر شاهان اين دورهها برحسب باورهاى خودشان و به منظور تبرك، به تزيينات معمارى شيعى توجه نشان دادهاند. تا جايى كه شاهعباس به منظور قداست بخشيدن به قصر عالىقاپو، يكى از دربهاى رواق مرقد امام على علیه السلام را كه با دَرى نو جاىگزين شده بود، به اصفهان آورد و مدخل عالىقاپو قرار داد .[1]
هم ايشان در دو طرف عمارت عالىقاپو 110 عَرادّه توپ جنگى كه از غنائم جنگ با پرتغالىها بود قرار داد، چون اين رقم به حساب ابجد يادآور نام حضرت على علیه السلام بود .[2]
هنرمندان شيعى در بسيارى از آثار معمارى خود مفهوم كثرت در وحدت و وحدت در كثرت را نشان دادهاند. در نقوش شمسه و گره كه در انواع تزيينات وابسته به معمارى گنبد سلطانيه بهويژه در گچبرى ايوانهاى 24 گانه به كار رفته، رموز وحدت در كثرت و كثرت در وحدت نهفته است.
در گنبد سلطانيه حدود 70 نوع كتيبه با انواع خطوط نگارش يافته كه