معنای هنر شیعی-ج1-ص25
از نظرِ اتينگهاوزن، قرنهاى پنجم و ششم، عصرى است كه شكوفايى نخستين معمارى تدفينى بزرگ را در ايران شاهد است و مصر دوران فاطمى تنها منطقهاى است كه اين معمارى را در مقياسى مشابه بهوجود آورد. در مصر ارتباط بين تشيع و بناهاى تدفينى بسيار صريحتر از ايران در آن زمان است. از نظر ايشان توضيحى كه بر اين رويداد مىتوان داد اين است كه ايران بهطور اساسى در معرض دامنه وسيعتر نفوذ بود. پس عناصر نفوذى نظير عناصر تركى يا زردشتى كه توسعه معمارى تدفينى آغازين را در ايران غنى كرد، در مصر فاطمى وجود نداشت .[1]
اسوان، مجموعهاى متشكل از پنجاه مقبره از دوره فاطمى است كه در يك قبرستان عظيم خارج از شهر گِردِ هم آمدهاند .[2] اسوان چون قرارگاه
عمليات جهاد شيعيان بر ضدِّ نوبيان، بود، تَبعَآ اين گورستان بايد به منظور ياد شهدا انتخاب شده باشد. انتخاب شكل قُبّه براى مقابر، اين نظر را بيشتر تأييد مىكند .[3] كسان ديگرى كه پس از مرگشان دوست داشتند در جاى
پاكى دفن شوند، زير پاى اينگونه قِدّيسان، شهدا و اوليا را انتخاب مىكردند. اين نگرش موجب گسترش تدريجى گورستانها مىشد، و اين گورستانها مركز شهر قلمداد مىشد و ايفاى نقش مركزى را در جامعه به عهده مىگرفت.
اكثر آرامگاههاى فاطمى در قاهره كه به اواخر اين دوره تعلق دارد براى