معنای هنر شیعی-ج1-ص23
نخستِ اسلام اثر اين امر ظاهر است، چنانكه ابنيه و عمارات اسپانيا و آفريقاى شمالى و شام و سامره و نايين و استخر و دامغان، نه عربى است نه ايرانى؛ بلكه اسلامى است ».[1] اما همين كه نوبتِ ديالمه و آل بويه رسيد،
صنعت ايران ظاهر شد و مداومت يافت. از اين زمان ديگر معمارى را نمىتوان به سلجوقى و مغول و ترك منسوب كرد، بلكه آن را بايد ايرانى دانست كه در دوره سلاجقه و پس از آن ظهور كرده است.
در اين دوره آل بويه به نشان ارادت خويش به ائمه اطهار، بارگاه پيشوايان شيعه را بازسازى كردند از جمله عضدالدّوله در سال 363 ـ 364 هجرى با صرف اموالى بسيار بنايى نيكو روى آرامگاه امام على علیه السلام ساخت .[2] و موقوفاتى را به آن اختصاص داد .[3] كتيبه پنج لوح حكّاكى شده
بر چوبِ مَضجع امام على علیه السلام كه مربوط به آن زمان است، هم اكنون در موزه قاهره نگهدارى مىشود. يكى از پنج لوح، مزيّن به صلوات دوازده امام است .[4]
در اين دوره مَشاهدِ مقدس ايران از جمله بناى مرقد امام هشتم در مشهد بازسازى شد .[5] تزيينات گچى موجود در مسجد جامع نايين كه
حدود سال 349 ق، يكى از مشهورترين آثار عصر آل بويه قلمداد مىشود،