امام علی و علم و هنر-ج1-ص147
شما مسلمانان بر همه ادّعاي برتريّت مي کنيد و مي گوئيد که ما مسلمان هستيم، در حالي که شما نيز مانند ما مرتکب گناه و معصيت مي شويد،
پس در اينصورت مسلمانان را بر ما فخري نيست!!
در پاسخ او گفتم:
آنهائي که تو ديده اي معصيت کاران ما هستند، شما پيشوايان و رهبران ما مسلمانان را نمي شناسيد، آنها از لوث گناه منزّه بوده اصلاً معصيت نمي کنند.
اگر مي خواهي، کلامي از رئيس و پيشوايمان برايت بخوانم.
گفت: بخوان.
پس به خواندن قسمت هائي از نامه کريمه امام علي عليه السلام که به “عثمان بن حنيف” فرماندار بصره نوشته بود [385] آغاز کردم:
اَلا وَ اِنَّ لَکُلِّ مَأْمُومٍ اِماماً يَقْتَدي بِهِ وَ يَسْتَضيئيُ بِنُورِ عِلْمِهِ اَلا وَ اِنَّ اِمامَکُمْ قَدْ اِکْتَفي مِنْ دُنْياهُ بِطِمْرِيْهِ وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَيْهِ اَلا وَ اِنَّکُمْ لا تَقْدِرُونَ عَلي ذالِکَ وَ لکِنْ اَعينُوني بِوَرَعِ وَ اَجْتِهادِ وَ عِفَّةٍ وَ سَدادٍ. فَوَاللَّهِ ما کَنَزْتُ مِنْ دُنْياکُمْ تِبْراً وَ لا ادَّخَرْتُ مِنْ غَنائِمِها وَفْراً وَ لا اَعْدَدْتُ لِبالِي ثَوْبي طِمْراً وَ لا حِزْتُ مِنْ اَرْضِها شِبْراً وَ لَهِيَ في عَيْني اَهْوِنُ مِنْ عَفْصَةٍ مَقِرَةٍ.
بَلي کانَتْ في اَيْدينا فَدَکُ مِنْ کُلِّ ما اَظَلَّتْهُ السَّماءُ فَشَحَّتْ عَلَيْها نُفُوسُ قَوْمٍ وَ سَخَتْ عَنْها نُفُوسُ آخَرينَ وَ نِعْمَ الْحَکَمُ اللَّهُ. وَ ما اَصْنَعُ بِفَدَکٍ وَ غَيْرِ فَدَکٍ وَ النَّفْسُ مَظانُّها في غَدٍ جَدَثٌ تَنْقَطِعُ فيظُلْمِتِهِ آثارُها وَ تَغَيِبُ اَخْبارُها، وَ حُفْرَةٌ لَوْ زيدَ في فُسْحَتِها وَ اَوْسَعَتْ يَدا حافِرِها، لَأضْغَطَها الْحَجَرُ وَ الْمَدَرُ وَ سَدَّ فُرَجَهَا التُّرابُ الْمُتِراکِمِ، وَ اِنَّما هِيَ نَفْسي اَرُوضُها بِالتَّقْوي لَتَاْتي آمِنَةً يَوْمَ الْخَوْفِ الْأکْبَرُ وَ تَثْبُتَ عَلَي جَوانِبِ الْمَزْلَقِ وَ…
“آگاه باش، هر فردي بايد پيشوائي داشته باشد که از وي پيروي کند و از نور دانش وي بهره مند گردد.
متوجّه باشيد که رهبر شما از دنياي خود به دو قطعه لباس کهنه و به قرص نان براي خوراک قناعت کرده است و بدانيد که شما قدرت و تواني نداريد مانند من زندگي نمائيد، ليکن از شما مي خواهم با پرهيزکاري، کوشش، عفّت و راستي مرا ياري کنيد.