امام علی و علم و هنر-ج1-ص140

از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام علّت آن را پرسيدند که چرا همواره در مسجد قرار مي گيرند، فرمود:

الْجَلْسَةُ فِي الْجامِعِ خَيْرٌ لي مِنْ الْجَلْسَةِ فِي الْجَنَّةَ فَاِنَّ الْجَنَّةَ فيها رِضي نَفْسي، وَ الْجامِعُ فيها رِضي رَبّي

“نشستن در مسجد در نزد من از نشستن در بهشت، نيکوتر است، زيرا آنگاه که در بهشت نشسته باشم، نفس من راضي است و هرگاه که در مسجد بنشينيم خداي من خشنود است و خشنودي خدا برتر است”.

امام علي عليه السلام را در عمليّات گسترده و لحظات حسّاس نبرد صفّين مشاهده کردند که در حالات حسّاس نبرد در ضمن پيشروي و خطّ شکني و فرماندهي، هر چندگاه چشم به آسمان دارد.

علّت آن را پرسيدند.

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

نگاه به خورشيد دارم که در وقت اختصاصي نماز، نماز بخوانيم.

ياران حضرت گفتند:

يا اميرالمؤمنين عليه السلام در چنين شرائط بُحراني شما به نماز اوّل وقت اهتمام مي ورزيد؟

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

عَلَي ما نُقاتِلَهُم؟ اِنَّما نُقاتِلَهُمْ عَلَي الصَّلوةِ

“براي چه با آنان مي جنگيم؟ همانا ما با شاميان براي اقامه نماز جهاد مي کنيم”. [362] .

درست است که شيوه هاي گفتاري تأثير دارد، امّا از گفتار و سخن مهمّ، حالات رواني و شيوه هاي رفتاري انسان است که مي تواند در دوستان و اصحاب و ديگران تأثير به سزائي داشته باشد.

امام زين العابدين عليه السلام فرمود:

هرگاه وقت نماز مي رسيد جدّم حضرت علي عليه السلام مضطرب مي شد و رنگ چهره مبارک امام دگرگون مي شد و به اطرافيان خود مي فرمود:

هنگام أمانتي رسيد که خدا آن را به آسمان ها و زمين و کوه ها عرضه کرد. [363] .

يکي از جلوه هاي زيباي هنر آموزشي، فصاحت و بلاغت در سخنوري است.

خوب حرف زدن

و حرفِ خوب زدن

و جان و جهان را با سخنان شيوا و حکيمانه تغيير دادن،

از وظائف مهمّ آموزشي مبلّغان و معلّمان جامعه بشري است.

امام علي عليه السلام در هنر آموزشي، و فصاحت در سخنوري بي نظير و الگو بود که دوست و دشمن به فصاحت بلاغت آن بزرگ امام مظلوم، اعتراف داشتند.

در اينجا توجّه به نمونه ها ضروري است.

ابن ابي الحديد مي گويد: